Geïnspireerd door soundtracks zoals die van 2001: a space odyssey en Blade runner strooit Lapalux dertien songs op zijn tweede album. Lustmore roept alleen al door de hoesfoto bovendien beelden op van cocktailfeestjes. Deze protégé van Flying Lotus hoopt ons duidelijk te verleiden, maar slaagt daar maar half in.
Of je valt voor ‘s mans werk hangt natuurlijk nauw samen met je muzikale voorkeuren. Ondergetekende kan zweverige deuntjes wel appreciëren als de spanningsboog maar groot genoeg blijft. En daar knelt op deze plaat toch iets te vaak het schoentje. Gewiegd door de nacht en de sfeer van clubs in de late/vroege uurtjes componeerde Lapalux immers elektronische muziek die kunstig in elkaar geknutseld is maar tegelijk een hoog lounge-gehalte vertoont. We worden daarbij toch stilaan meer dan ons lief is in de armen van Morpheus, de god van de slaap, geduwd.
Het begon nochtans niet slecht met U never know. Daarop charmeren de gastvocalen van Andreya Triana, een jonge Londense soulzangeres die eerder al bij Flying Lotus en Mr. Scruff mocht meezingen. Ze biedt reliëf aan de minimalistische drumpatronen en soundscapes. In Sum body horen we hoe kleine details meesterlijk aan elkaar geregen worden en de dromerige sfeer van het nummer weet te boeien. Toch verslapt onze aandacht langzaamaan. Midnight peelers en Don’t mean a thing bevatten weliswaar de beste ideeën maar duren te lang om onze aandacht vast te houden. Het slepende We lost vermag ondanks een duur van niet veel langer dan 2 minuten te weinig variatie te brengen in een plaat die een beetje wegdeemstert.
Zo overtuigd als Flying Lotus van Lapalux’ kunnen zijn we dus allerminst. Wél horen we een getalenteerde jongeman die knappe composities weet op te bouwen, maar sfeer nog iets te veel laat primeren op songs. Hopelijk slaat de vonk alsnog in de pan, het zou zonde zijn van zoveel potentieel.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten