De olifant verdwijnt - Haruki Murakami
In deze kortverhalen schept Murakami een heerlijke, surrealistische wereld. Hij bedient zich niet van een totaal losgeslagen, in een droom verzonnen setting, maar van een parallel universum dat slechts enkele details van onze realiteit verwijderd lijkt, maar wel bevolkt wordt door dansende dwergen, mensen die een McDonalds overvallen voor 30 Big Macs, werknemers in een olifantenfabriek,... Murakami kan, dat is bekend, schrijven en dat maakt zijn verhalen, ondanks de premissen en kronkels vlot leesbaar. Toch is dit zeker niet het hoogtepunt in zijn oeuvre, maar misschien is het wel een erg aangename kennismaking voor wie nog niet met zijn werk bekend is?
PAAZ - Myrthe van der Meer
Naar het schijnt is dit boek van Myrthe van der Meer sterk autobiografisch. Het vertelt hoe een hardwerkende vrouw (een workaholic eigenlijk) vlak voor ze verlof moet nemen, instort en helemaal in het gezicht geslagen wordt door haar al lang sluimerende depressie. Ze belandt op een psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis (een PAAZ dus) en vertelt er haar wedervaren. Daar blijkt de psychiatrie niet bepaald uit te blinken in hulpverlenend werk en in deskundigheid en de ontmenselijking van patiënten, het reduceren tot onmondige kleuters en het bijna heilige geloof in de wonderkrachten van medicatie, de krom- en cirkelredenering als het om diagnostiek aankomt, het passeert allemaal de revue. Toch groeit met het boek ook de mildheid van de auteur en daarmee is het, hoewel nog steeds een aanklacht tegen de hedendaagse psychiatrie, een pak minder rauw dan b.v. Poppy shakespeare, dat ik eerder al las.
Sommige lezers zullen wellicht vinden dat bepaalde scènes overdreven zijn en het product vormen van een levendige fantasie. Wie echter zoals ik in zijn werk al eens kennismaakt met de psychiatrie, is zijn ontzag voor deze tak van de geneeskunde vaak al grotendeels verloren en bekijkt dit wat nuchterder. In een begeleiding van een meisje bij ons kregen wij b.v. na een doorverwijzing naar psychiatrie na haar opname een verslag met aanbevelingen. Helaas bestonden die uit niet meer dan dat we "duidelijkheid en voorspelbaarheid dienen aan te bieden", iets wat volgens mij elke kijker van The supernanny ons ook had kunnen vertellen en iets wat evident al deel uitmaakt van onze werking. Op die momenten stel je je verwachtingen t.a.v. psychiatrische hulp sterk bij, en dit boek illustreert bijwijlen perfect mijn gevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten