En hoewel ik er dus niet in geslaagd ben mijn voornemen vorig jaar waar te maken, doe ik wel gewoon verder zo lang het nodig is om alle albums van Bob Dylan te bespreken...
Op Planet waves musiceert Dylan samen met The Band, net als eerder op Blonde on blonde en Self portrait. De bijdrage van deze rasmuzikanten is meteen heel goed hoorbaar in het uptempo On a night like this. De toetsen die de accordeon eraan geeft, verlenen het nummer een New Orleans-feel. Maar ook wanneer het tempo omlaag gaat in Going going gone dompelt The Band ons onder in het van hen vertrouwde geluid. Hun bijdrage is muzikaal niet te onderschatten op dit album.
Het in tweeën gebroken Forever young is wellicht dé song van deze plaat. Het vat heel goed samen waar Planet waves voor staat en laat ons een Dylan horen zoals we die verkiezen. Zijn stem klinkt hier niet al te nasaal, doorleefd zingt hij zijn tekst en het bedje dat The Band spreidt ligt erg comfortabel.
De balans tussen de liedjes zit erg goed en hoewel ik nooit eerder van deze plaat had gehoord, ben ik er erg over te spreken. Afsluiter Wedding song maakt zijn naam alvast waar want wie zou niet met deze prachtige woorden van Bob Dylan zijn liefde willen belijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten