Is het doordat we weten dat Stijn Meuris hen onder zijn vleugels nam of is het het Limburgse accent op de Nederlandstalige plaat? Feit is dat Daktari op debuutalbum Oorlogstaal klinkt als een rauwe versie van de vroege Noordkaap en er in feite niet in slaagt om die schaduw van zich af te schudden. Dat betekent niet dat we teleurgesteld zijn in de plaat, wel dat we door ons muzikaal geheugen te vaak teruggeworpen worden in de tijd om een originaliteitsprijs veil te hebben voor dit kwartet.
Vlaamse jongeren van vandaag zullen hier een wervelstorm horen die in hun taalgebied zijn gelijke niet kent. Rand van de aarde valt bijna midden in een akkoord in en lijkt al even bezig terwijl het nog maar de eerste noten zijn. Pas op Dief in de nacht wordt ons een rustpauze gegund tot de zanger zingt "...barst de bom", waarna het muzikale equivalent daarvan even dreigt te gebeuren. Krachtige songs als Aasgier, Vergif en Lijden doen ons overigens ook denken aan The Paranoiacs. Helaas staat daartegenover ook een song als Atmosfeer, die eerder lachwekkend aandoet, een persiflage van hun eigen geluid lijkt. Het akoestische De rover toont een andere kant van de groep: het is geen wereldsong maar hij bevat genoeg goede ideeën om ons te laten vermoeden dat deze Limburgers, mits wat schaven, tot wel meer moois in staat zijn.
Het album is in eigen beheer uitgebracht en wordt gedistribueerd door Consouling Sounds.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten