Vier ep’s, vier cd’s, een verzamelalbum en een remixplaat in acht jaar tijd: dat is na het verschijnen van Nobody want to be here and nobody wants to leave de balans voor The Twilight Sad. Voorlopig leverde hen dat nog niet de grote doorbraak op en wij waren benieuwd of de nieuwe worp daar wel in zou slagen.
Dat dit trio uit Schotland komt, kan zanger James Graham absoluut niet verhullen. Zijn opvallend accent verleent de shoegaze van de band een opmerkelijk kenmerk waarmee ze zich onderscheiden van muzikale geestesverwanten. Bovendien klinken ze toegankelijker door zich niet te verliezen in apotheoses van noise. Voorbeeld It never was the same is een gitaarpopsong die het op menig muziekstation niet slecht zou doen. En hoewel Kilsyth, vanwaar de groep afkomstig is, toch een half uurtje rijden van Glasgow is, horen we in Pills I swallow grootsteedse neerslachtigheid en donkere regenpoelen in achterbuurtsteegjes. Het rustige Leave the house twijfelt dankzij de synthesizertoetsen tussen een kerstballade en een sombere mijmering.
Daar ligt dus het probleem niet als we nu geen grote stap voorwaarts voorspellen voor The Twilight Sad. Het ontbreekt hen niet aan goeie songs, wel aan voldoende afwisseling om ons drie kwartier lang te boeien. Daar verandert ook een zoals steeds met zorg vormgegeven hoes weinig aan. Vrijwel hun hele oeuvre lang al voel je dat er misschien wel iets in zit, maar beloftevol verwordt stilaan tot eeuwige belofte en dat is een predicaat dat je als muzikant het liefst achter je zou laten.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten