Follia!

Met zeven muzikanten (en een hoop gastmuzikanten, waarvan Bart Maris wellicht het bekendst is) maakt Follia! op hun derde, titelloze album folk dat mooi buiten de lijntjes kleurt. Dat hoeft niet te verwonderen als je weet dat sommige muzikanten hun roots in de jazz hebben en Gabor Vörös met Humble Grumble al bewijst dat hij Frank Zappa tot zijn absolute helden rekent.
Beginnen doen we met een lieflijk gezongen (H)Eden. Het erg zomerse Nunca olvidaré doet ons terugdenken aan de zalige hoogdagen van Mano Negra terwijl Dabba dabba eerder thuishoort op de solo-albums van Manu Chao. In het laatstgenoemde sluipt ook een erg kinderliedjes aandoend refrein. De handclaps lenen zich uitstekend voor een feestje rond het kampvuur. Drakendoder daarentegen is een wat traditioneler popfolkliedje zoals we dat van Kadril kennen. L'air du cool, in het Frans en met rap, schurkt aan tegen Manau. De ballade Marieke neemt wat langer de tijd en klinkt een pak ingetogener en verdrietiger. Het verhaal dat verteld wordt, over hoe de Duivel Marieke in zijn macht probeert te krijgen en hoe de Maagd Maria om hulp wordt aanroepen, is een middeleeuwse vertelling over "een jonge deerne zo schoon" in een nieuwerwetser muzikaal jasje.
Middeleeuwse toetsen zitten ook in Cavete waarbij ik spontaan aan Dead Can Dance's album Aion moet denken. Titu klinkt feestelijker, bevat oosterse invloeden en verenigt muziek uit allerlei oude en nieuwere tradities. Meerdere beluisteringen later stip ik het aan als één van mijn favorieten.
In Bye bye Billie (the kid) zucht, gezien de referentie naar Billy The Kid niet onverwacht, een country-invloed mee zonder de song over te nemen. Op die manier vormt het een symbiose tussen Vlaamse en Amerikaanse folk. Persoonlijk vind ik J'envahi la mer wat minder: niet slecht, maar toch niet van het niveau van de rest van dit album. Gelukkig wordt het onmiddellijk gevolgd door Repashuta, waarin rockende gitaren aanvankelijk vooral Sidi h'bibi van Mano Negra lijken te evoceren, tot de andere instrumenten invallen en de diepe blazersgeluiden een mooi contrastrijk nummer opleveren. En het eveneens erg feestelijke en vrolijke Miss K. says no (onvermijdelijk moet ik aan "Computer says no" denken) is de ideale afsluiter. Het klinkt erg retro, jaren 70. Het hoofdthema had een riedeltje van een tv-programma van toen ik klein was, kunnen zijn.
Ik ben mijn collega erg dankbaar met dit album dat ik van hem geschenk kreeg. Follia! kende ik immers niet en het is een ware aanwinst in mijn nochtans al grote muziekcollectie gebleken.