Twintig parels per maand: oktober 2014

Het einde van de maand is er en dat betekent dat ik jullie hier opnieuw twintig parels presenteer. We steken meteen van wal:

1. De mooiste tijd van het jaar - Laura Arkana met Peter Broderick: het concert vorige week van Peter Broderick moest ik helaas door ziekte missen, maar deze mooie samenwerking biedt enige troost.
2. Heel goed nieuws - Spinvis: nog iemand die mooie muziek combineert met prachtige taal in het Nederlands. Het is altijd genieten bij deze man.
3. Annelie - Daniël Lohues: gezongen in een Nederlands dialect leerde ik dit liedje kennen toen ik op het secretariaat werkte van de school waar ik ook orthopedagoog was. Ik luisterde vaak naar de stream van Kink FM (dat jammer genoeg ter ziele is gegaan, maar in Pinguin Radio een waardige opvolger heeft). Eigenlijk is het een erg eenvoudige song, met eenvoudige tekst, maar toch weet het me te raken.
4. Een heel klein beetje oorlog - Noordkaap: toen ik meewerkte in de parochie hebben we dit ooit gebruikt in de jongerenviering ter gelegenheid van de Vredesweek. Er zijn momenten waarop Stijn Meuris erin slaagt om de vinger op de heel zere plek te leggen en dit is er één van...
5. Glamour boys - Living Colour: toen ik dit deze maand nog eens opnieuw beluisterde, viel dat ene zinnetje op dat me onmiddellijk aan Dirk deed denken: "the glamour boys are always on the guestlist". Soms is hij (gespeeld) jaloers omdat ik albums die hij in pre-order aanschaft al beluisterd en besproken heb nog voor ze in zijn brievenbus ploffen. Tja, Dirk, what can I say? :-)
6. Nearly lost you - Screaming Trees: lang voor Mark Lanegan prachtige solo-albums maakte, speelde hij al bij Screaming Trees, een band die duidelijk thuishoort in het lijstje coole grungegroepen. Hun grootste hit is eigenlijk nog steeds hun beste song, al is de rest ook het ontdekken waard.
7. Meija - Porno For Pyros: De geschifte bende rond Perry Farrell (die ons al Jane's Addiction had geschonken) wist op zijn debuut de juiste snaar te raken met nummers die van een andere, parallelle wereld leken te komen. En omdat Amerikaanse liedjes niet altijd in het Engels moeten zijn, koos ik voor dit eruit.
8. Super sharp shooter - The Ganja Kru: in de dagen waarin ik Ten Days Of Techno bezocht (want dat heette toen nog zo), was ik helemaal weg van drum 'n bass. Op de verzamelaar van het festival stond onder andere dit nummer. Het werd één van mijn favorieten van die zomer.
9. Breakbeat era - Breakbeat Era: deze band uit de entourage van Roni Size maakt minder scherpe drum 'n bass. Hen zag ik ooit live, dankzij een gewonnen dubbelticket, in de Botanique. Ik denk dat het mijn allereerste concert in die prachtige concertzaal was zelfs. Al viel het een klein beetje tegen, af en toe wil ik nog wel eens luisteren naar wat ze op plaat uitbrachten.
10. Killa bees - Usual Suspects: de drum 'n bass waar ik echter het liefst op danste tijdens feestjes zoals in de Vooruit, is echter loeihard en messcherp en daar is dit dan weer een heel mooi voorbeeld van.
11. Connected - Stereo MC's: soms hoor je jarenlang een nummer niet meer, leg je het niet op en springt het ineens op een ochtend, onderweg op de fiets, zomaar in je hoofd om er niet meer uit te verdwijnen voor een hele dag. Het overkwam me deze maand met dit.
12. A girl like you - Edwyn Collins: en eigenlijk gebeurde exact hetzelfde met deze song.
13. Hey Lord, don't ask me questions - Graham Parker: ook voor Graham Parker won ik ooit concerttickets (alweer een duo-ticket, ik denk dat ik er met Lieve heen ging). Hij trad op in de AB en ze hadden een tribune in de grote zaal gezet, voor een zittend concert. Prachtig optreden van een singer-songwriter die al heel lang meegaat.
14. Credit - Chuck Prophet: en als we dan toch bezig zijn met singer-songwriters, dan moet deze er zeker ook bij. Chuck Prophet leerde ik in de jaren 80 kennen als frontman van Green On Red. Ook zijn solowerk is meer dan de moeite waard.
15. Down by the water - PJ Harvey: een dame van een heel bijzonder kaliber is PJ Harvey, die ik ten tijde van To bring you my love (en dus kort na haar samenwerking met Nick Cave) live zag op één of ander festival. Het album had ik eens meegebracht toen we met de jongeren ons lokaal van de parochiale jeugdwerking schilderden. Tot mijn verbazing (toen) vonden ze het maar niks :-)
16. The funeral - Band Of Horses: is het omdat het bijna november is dat ik ineens hieraan moest denken? Ik weet het niet, ik vermoed zelfs eerder van niet. Wellicht heeft het gewoon te maken met de pracht van de song zelf en het feit dat ik de laatste tijd Band of Horses bij enkele FB-vrienden terug zag opduiken in hun wall.
17. I'm a long gone daddy - The The: een systematisch onderschatte band is zeker The The. In 1994 brachten ze een album uit met covers van Hank Williams Sr. en die zijn gewoonweg subliem. Ze combineren de ontroerende én geestige (vaak tegelijk) teksten van de Hank Williams met de altijd wat dreigende stem van Matt Johnson.
18. Help the aged - Pulp: uit hun album This is hardcore is dit de eerste single. Ik meen me te herinneren dat Jarvis Cocker niet altijd even blij was met de immense aandacht die de band na de doorbraak te beurt viel en dat er voor deze plaat gekozen om het allemaal wat minder toegankelijk te maken of dat Cocker in ieder geval wat zwartgalliger was bij het maken ervan. Ze klinkt alvast een stuk donkerder.
19. Street spirit (fade out) - Radiohead: ik herinner me nog hoe ik op de studio van Lieve ooit, terwijl zij even naar de winkel was, stond mee te zingen met de koptelefoon op, met dit nummer. Ik kende de tekst niet (dat is bij Radioheadnummers soms nogal moeilijk) maar ik zong gewoon eigen tekst van waar ik op dat moment mee bezig was, mee. Ik ging er zo in op dat ik niet doorhad dat ze intussen al terug binnengekomen was en mij kon horen. Ze had veel plezier en hoewel ik meestal degene was die haar plaagde, heb ik hiermee van haar een koekje van eigen deeg gekregen.
20. Ball of fire - The Orb featuring Lee 'Scratch' Perry: eindigen doen we met dit bijzonder nummer, dat ik ontdekte op een CD die ik uit de bib meebracht. Perry zag ik twee jaar geleden op Les Nuits Secrètes (zie hier). Hij is één van de meest opmerkelijke verschijningen die ik ooit op een podium zag.