Mark Eitzel heeft solo intussen al meer albums uitgebracht dan met American Music Club, de band die hem bekendheid gaf. Hij begon trouwens al met solowerk voor en tijdens de AMC-periode. Sommige van die platen koesteren we nog steeds, vooral Caught in a trap and I can’t back out cause I love you too much, baby’. Andere gingen vrij onopgemerkt voorbij. Aan zijn discografie voegt hij nu Don't be a stranger toe.
Net als enkele van onze andere helden, waaronder Bob Dylan en Nick Cave, heeft Mark Eitzel een heel herkenbaar stemgeluid, dat een stempel drukt op elke plaat. En dus geldt ook voor hem dat die stem voor sommigen net een obstakel vormt. Het mag dan een geruststelling heten voor die mensen dat Eitzel op dit album zijn stem al eens anders gebruikt waardoor ze een andere kleur krijgt, bijvoorbeeld in The bill is due.
Als singer-songwriter kennen we Eitzel als een man die variatie weet aan te brengen, die melancholie perfect weet te toonzetten en die je schijnbaar in slaap wiegt waarna hij je midscheeps weet te raken. In een rechtvaardiger wereld zou zijn naam bij een pak minder mensen de wenkbrauwen doen fronsen. Op dit album horen we laidback songs die in een wachtkamer bij de dokter nog tot hun recht zouden komen (All my love, You're waiting en Nowhere to run) en diepmelancholische nummers (We all have to find our own way out, waarvan de titel al meer dan genoeg zegt, en Lament for Bobo the clown). Sommige liedjes zijn dan weer wat meer uptempo en lijken opgewekter (Oh mercy en Why are you with me). Toch moet je nergens een vrolijke Hans verwachten, maar eerder muziek die je ook op platen van Sophia en bij momenten zelfs de vroege Tindersticks vindt.
Veel nieuwe fans zal Mark Eitzel met deze plaat wellicht niet meer werven, en hij blijft dan ook een te koesteren, verborgen parel voor wie wel de weg naar zijn intussen toch imposante muziekproductie vond. Dit album is niet zijn beste, maar allerminst zijn zwakste.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten