Het Ierse viertal Delorentos bracht al eerder twee albums uit, en hun derde langspeler Little sparks hoopt de band ook in onze contreien op de kaart te zetten. Alvast twee heel goeie singles uit dit album, Did we ever really try? en Care for, moeten daartoe het pad effenen.
Singles zijn echter slechts het halve werk, en wij willen dan ook overtuigd worden door een goed album dat ons toont dat de band erin slaagt eenzelfde niveau aan te houden. Jammer genoeg slaagt Little sparks daar onvoldoende in. Zeker en vast bevat het nog enkele andere fijne nummers (Bullet in a gun b.v., dat van Mumford & Sons had kunnen zijn). Toch zakt het album langzaamaan wat in, na een sterk begin.
Dat sterk begin neemt al een aanvang met Did we ever really try? dat zo hitlijsten én alternatieve hitlijsten kan aanvoeren: een aanstekelijk ritme, een vrolijke popmelodie en genoeg ballen om ver boven de middelmaat uit te stijgen. Sommigen zullen er een vleugje Arcade Fire in herkennen, al klinkt dit minder dramatisch dan de Canadezen. Over Bullet in a gun hadden we het al even (de gelijkenissen met Mumford & Sons zijn opvallend) en Care for doet ons denken aan indierock uit de latere jaren '80, genre Hothouse Flowers en Aztec Camera. Na dit overtuigend openingstrio laat Petardu ons wat op onze honger. Right to know zet echter de goede lijn van het begin wél verder, en bovendien zit er een lijn in de sound die we van Delorentos te horen krijgen. Titelsong Little sparks groeit tot een goeie song die weliswaar een lange aanloop nodig heeft.
Jammer genoeg is daarna het vet een beetje van de soep. Waited for you so long is te zwak om te beklijven en al zijn Pace yourself en Give it up now lang niet slecht, ze klinken teveel als herhaling en missen eigenheid om niet te verzinken in een gevoel dat we het allemaal wel al eens eerder gehoord hebben. The stream en Swimmer kunnen ons niet echt boeien. Witness in the dark is wat beter maar bewijst dat Delorentos nog onvoldoende een eigen geluid voor rustige nummers gevonden heeft en niet boven de middelmaat weet uit te stijgen als het ritme omlaag gaat.
Met een halve uitstekende plaat is hitsucces uiteraard mogelijk. Bevestiging van het kunnen en de belofte van duurzaamheid van succes horen we hier echter niet.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten