De hoes (5)

Het aankopen van een album louter op basis van de hoes is niet altijd een even succesvolle strategie gebleken.

De hoes van The full sentence van Pigeonhed is op zich intrigerend (een weegschaal met aan de ene kant een engel voor een biddende figuur, en aan de andere kant een duivel), maar ik herinner me dat het vooral de achterzijde van de CD was, met dat grote "goddelijk" oog, met daarin een klein haast niet op te merken wit sterretje die me tot aankoop overhaalde. De manier waarop alle songtitels mooi uitgelijnd zijn in een blokvorm, onder dat ene alziende oog, draagt bij aan een sfeer die ik ook vandaag nog erg religieus aandoen vind. Het bijschrift "Dias lo ve todo" (waarvan ik niet weet wat het betekent, en dat heb ik ook nog nooit opgezocht...) en de onvolledige woorden onderaan (links: ...OMENTO en rechts: UNA ETERNID...) houden ook dreiging in.

Tegen die achtergrond valt het album jammer genoeg wat tegen. Als ik de muziek zou moeten omschrijven, is het heel erg nineties Californische cross-over met wat grungy invloeden, en denk dan aan mindere nummers van Red Hot Chili Peppers en een vleugje Brad. Dat laatste hoeft niet te verwonderen, aangezien Shawn Smith ook al in bands als Brad en Satchel zat.

Bovendien duren sommige nummers echt wel te lang (titeltrack The full sentence is ongeveer 3 minuten te lang, dat is zowat de helft...). Toch slaagde de band erin om enkele bekendere namen te strikken om mee te werken aan de plaat, zoals Kim Thayil (van Soundgarden). Diens bijdrage aan b.v. Marry me geeft het nummer overigens meteen een duidelijke Soundgarden-stempel. Ook Matt Chamberlain (eventjes drummer bij Pearl Jam) is hoorbaar aanwezig, in More than just a girl.

Betekent dit nu dat dit een slecht album is en dat er niets goeds over te zeggen valt? Nee, natuurlijk niet. Ten eerste vind ik Brad en Satchel lang niet slecht, en ten tweede zijn de nummers nooit echt slecht, hoewel Glory bound wel al serieus flirt met de grens tussen kitscherig en ok. P-street is lekker funky en zorgt voor wat afwisseling. Ook Who's to blame is een fijn nummer, een typische grunge-achtige ballad wel. En van 31st of July durf ik zeggen dat ik dat nummer wel gerust meerdere keren wil beluisteren, dat is echt wel het beste nummer van de plaat. Ook het eerder genoemde More than just a girl weet me te bekoren.