Twee dingen vielen meteen op bij beluistering van Here's to those we could not save... van The Imaginary Suitcase. Ten eerste klinkt de stem van zanger Laurent Leemans erg geschikt voor het soort rustige folkpop dat hij brengt. En ten tweede klinkt ze ook meteen erg vertrouwd. Het duurde een tijdje vooraleer mijn frank viel, maar toen kwam het inzicht: Laurent Leemans klinkt erg als Luka Bloom en het album lijkt een aantal nummers ver erg op The acoustic motorbike. Nu, ik ben al sinds 1992, het jaar waarin The acoustic motorbike uitkwam en ik Luka Bloom aan het werk zag op Torhout-Werchter, verknocht aan die plaat, en haal ze nog regelmatig uit mijn platenkast.
The Imaginary Suitcase is het soloproject van Laurent Leemans, die sommigen misschien zullen kennen als zanger/gitarist van Ceilí Moss, dat folkrock brengt. Zelf geeft hij aan het niet erg te vinden als hij gezien wordt als de Waalse tegenhanger van Kiss The Anus Of A Black Cat (een vergelijking die ik kan volgen) of Love Like Birds (dat hoor ik minder...), en hoorbaar beïnvloed te zijn door The Jesus & Mary Chain, The Smiths (van wie hij Reel around the fountain covert), Wovenhand, Joy Division,... Het goede nieuws is in ieder geval dat al die invloeden allesbehalve opvallend aanwezig zijn op dit eerste album.
Wat je wel kan horen, is een mooie, diepe en vooral erg warme stem, die gedrapeerd wordt over bedrieglijk eenvoudige gitaarmelodieën, waarvan af en toe fijne en subtiele toetsen toegevoegd worden. Fine flowers in the valley, een traditional op tekst van de Schotse dichter Robert Burns (bekend van Auld Lang Syne), is een sprekend voorbeeld daarvan, met drums die de outro een bijzondere toets geven. Keerbergen, dat als een kabbelend beekje onverzettelijk zijn weg baant naar je oor, klinkt als een prachtige mijmering. In Electric overweegt het rockmotiefje dat de gitaar vanaf de intro speelt. Ook hier is het de bedrieglijke eenvoud die het nummer erg aantrekkelijk en toegankelijk maakt, en de toevoeging van een houtblok, me bekend uit het Orff-instrumentarium waar mijn middelbare school zo graag gebruik van maakte.
Niet zo vaak wordt verdriet om verloren liefde zo mooi en bovenal zonder een overdaad aan pathos bezongen en muzikaal uitgedrukt als in Eden (gone). Het mooiste en intrigerendste nummer van de plaat moet dan echter nog komen, want I wanna hear you say it is een erg rijk en gevarieerd lied, dat aanvankelijk nog niet zo indrukwekkend is maar dat gelukkig wordt na ongeveer tweeëneenhalve minuut, wanneer de flamenco meer op de voorgrond treedt, Leemans een noot ongelooflijk lang volhoudt en we nog niet eens halfweg blijken te zitten. Wat volgt is nog meer van de stampende folkrockgitaar, opzwepende drums, even later nog eens een schijnbeweging waarna enkele grappige regels volgen ("you make Spongebob look like a Nobel prize, you make Baldrick sound like a rocket scientist"). Die afwisseling in stilvallen en opnieuw energiek gitaarspel is wat ik zo typisch vind en tegelijk zo waardeer in folk: er wordt een verhaal verteld zoals goeie vertellers dat doen, met gevoel voor timing en dramatiek.
Als toetje krijgen we op het eind van het album nog een mooie cover van Reel around the fountain van The Smiths. En al slaagt Leemans er niet in om de diepe tragiek die Morrissey als geen ander weet te leggen in zo'n song, even sterk over te brengen, en toch vind ik deze cover één van de betere die ik al hoorde en in ieder geval een mooi slotakkoord voor een meer dan verdienstelijk album (bijna schreef ik debuutalbum, maar onder een andere groepsnaam -Laurent Leemans & The Imaginary Friends Ensemble- maakte hij al een eerder album), waarop enkel O my ons niet weet te bekoren.
The Imaginary Suitcase treedt hier binnenkort op :
- 6/9: ViaVia Traveller's Café in Brussel
- 10/10: interview en optreden in Latitude Belge op Equinoxe FM
- 21/11: Le Fonograf in Brussel, samen met Marieke Lightband
Geen opmerkingen:
Een reactie posten