Vijf nummers telt de in mei uitgebrachte EP Nest van Annelies Monseré. Die EP begint en eindigt met All things are quite silent. De openingsuitvoering (All things are quite silent I) wordt gedragen door een orgel dat warme klank toevoegt aan de angelieke zang van Annelies Monseré en haar op de achtergrond blijvende gasten Steve Marreyt (aka Edgar Wappenhalter) en Yumi Verplancke. Dat orgel sterft in de outro langzaam uit. In de afsluitende versie (All things are quite silent II) is het orgel vervangen door een piano, die met de hoge noten de stem eerder versterkt (waar het orgel vooral contrasteerde en complementair klonk). De achtergrondstemmen zijn nu nog meer naar de achtergrond verschoven.
In New home regent het, zo lijkt het wel, terwijl zowel de instrumenten, die soms erg ver achteraan gemixt zijn, als de zang een dreigende sfeer creëren. Die dreiging barst nooit helemaal los, maar haalt daar indrukwekkende kracht uit. Het is het geluid van de stilte voor de storm, zonder echt in stilte te vervallen. In contrast daarmee staat dan weer The light, waarin de piano een prominente plaats opeist tot hoge orgelklanken invallen en samen met de piano een erg boeiend klankpalet opleveren. De hele opbouw van het lied is trouwens erg mooi. Bovendien is het een erg toegankelijk nummer.
Bijna 7 minuten duurt Overrated, waarin de hogere registers van het orgel de weg plaveien voor de alweer haast zuchtende zang van Annelies Monseré. Er klinkt een soort aarzeling in die zang, die ook erg ontwapenend is.De song neemt rustig de tijd zich te ontwikkelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten