Snowboy presents New Vintage Volume 1

Het label bbe is wellicht het meest bekend bij vinylliefhebbers om zijn prachtige compilaties, vaak samengesteld door Keb Darge, waarop ze oudere muziekgenres nieuw leven inblazen. Daarbij trachten ze aan te tonen dat genres als rockabilly, soul, disco of funk allesbehalve dood en begraven zijn, en ze zorgen meestal voor een slimme mix van oud en nieuw, een beetje bekend en onbekend. Tussen die parels zit af en toe een minder nummer, maar over de kwaliteit van die compilaties valt zelden te klagen.

Vele van die oudere muziekgenres leven nog steeds verder in een niche van de muziekwereld, met een heel eigen universum. Soms slaagt een artiest erin om het grote publiek er wat warm voor te maken, zoals Amy Winehouse, Eliza Doolittle en dichter bij huis Lady Linn & Her Magnificent Seven. Verder zijn er enkele gewaardeerde artiesten met een groeiende, trouwe fanbase die zich ledig houden in dat bijna-niemandsland, zoals Eli 'Paperboy' Reed, Sharon Jones & The Dap-Kings en Kitty, Daisy And Lewis. Hun platen worden steevast goed onthaald en de hemel in geprezen, hoewel ze veel minder vlot over de toonbank gaan.
In het zog van het Vintage Festival in Sussex (Engeland), brengt bbe nu een eerste compilatie uit onder de titel New vintage. Het is een bonte verzameling hedendaagse parels uit die vergeten muziekgenres, gaande van lounge tot mambo, van rockabilly tot soul, van rock ‘n roll tot surf. De eerder genoemde artiesten met een trouwe fanbase vormen de bekendste namen, en verder staan er heel veel onbekende, maar vaak steengoeie acts op deze compilatie. Niet alles is even goed, maar als geheel is het een geslaagde mix geworden.

Onder de eenentwintig nummers zijn er enkele uitschieters, zoals het vrolijk swingende Stop whistlin' wolf van Imelda May en het grappige Find me a golden street van Rich Clifford & The Saddows, een pastiche op Apache van The Shadows. Ook Green jeans van The Rapiers is een prachtige instrumental. Big fat trap schuwt de grove taal niet, en Sing, sing, sing is dan weer een betoverend swingende cover van het Louis Prima-nummer uit de jaren ’30, een toonbeeld van swing en big band. She ain't a child no more van Sharon Jones & The Dap-Kings kan zo op een soundtrack van Quentin Tarantino en de fifties rock ‘n roll van Baby take me back van Darrel Higham & The Enforcers associëren we met een Wurlitzer en de ouwe TV-serie Happy days (met The Fonz). Er is ook funk met Speedometer (Ain’t going to Thursford) en The Perceptions met Fred Wesley in een gastrol (Running the risk).

Muzikale veelvraten zullen door het dolle heen zijn met deze compilatie, die als eten in een wereldkeukenrestaurant smaakt. Zacht en pittig, boerenkost en exotisch, alle smaken zijn aanwezig en bereid door een kok met métier.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.