Silver Jews

Sinds het begin van de jaren negentig speelde David Berman, met onder meer Stephen Malkmus (Pavement) aan zijn zijde, met Silver Jews prachtige muziek, die minstens even lo-fi klinkt als Pavement, en vaak ruiger. Op hun laatste album Lookout mountain, lookout sea uit 2008 klonken ze gepolijster en toegankelijker. De lo-fi aanpak leek helemaal verdwenen, en alt-country invloeden werden hoorbaar. Een jaar later zou de band ermee ophouden.

Onder de banier Early times worden nu de eerste twee EP’s samen uitgebracht. Dime map of the reef bevat 5 nummers, The Arizona record voegt er 9 liedjes aan toe en zo komen we aan iets meer dan 36 minuten vroege lo-fi om duimen en vingers van af te likken. De meeste songs klokken dan ook af onder de 3 minuten, en klinken zo rommelig als je mag verwachten. Het verwondert uiteraard niet dat de band vaak klinkt als Pavement. De geluidskwaliteit is tegenwoordig beter op de meeste demo’s, en het klinkt bijwijlen alsof alles wat rondslingert in huis dienst heeft gedaan als instrument. In opener Canada stellen we ons een volle waspoedertrommel voor bij de percussie, en de band schijnt vergeten te zijn om een maat af te spreken waarbinnen iedereen blijft. Ook op September 1999 lijken de bandleden elkaar te willen overstemmen eerder dan samen een plaat op te nemen. Daartegenover staan The walnut falcon en SVM F.T. troops waarvoor tenminste deftige opnameapparatuur gebruikt werd. Met The unchained melody sluit de eerste EP behoorlijk chaotisch af.

Ook in het tweede deel van deze reissue moet je niet meteen een stijlbreuk verwachten. In I love the rights verdrinken de vocalen in een soep van gitaren, The war in apartment 1812 laat Sonic Youth horen door een crappy versterker en tweedehands, lichtjes ontstemde instrumenten. De brom overtreft ruimschoots de brom in de versterker van The Kinks op de eerste opnames van You really got me. Voor het verhaal achter die laatste verwijzen we met plezier naar The storyteller van Ray Davies. Toch zit er ook variatie in deze plaat, met The wild palms dat garage rock met de rem op is, en afsluiter Bar scene from Star Wars waarbij we steeds weer aan August van Pieter-Jan De Smet moeten denken en waarin een vleugje dEUS ook nooit veraf is.

Essentieel zouden we deze reissue niet noemen en met Pavement haalde Malkmus een hoger niveau. Als introductie zouden we eerder hun Slanted and enchanted of beter nog Crooked rain, crooked rain aanraden. Gevorderde lo-fi adepten daarentegen mogen dit plaatje blindelings aanschaffen en zullen er hun hart volop aan kunnen ophalen.

Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.