AB concert : Dirty Three (voorprogramma: Papa M)

David Pajo, alias Papa M, opende woensdagavond in de AB Box de concertavond, geassisteerd door een bassist. Die speelde schijnbaar eenvoudige baspatronen, er klonken geprogrammeerde geluiden en drumsamples waaroverheen Pajo gitaar speelde. Aanvankelijk was de muziek nog vrij gevarieerd, met zelfs op een bepaald moment een nummer dat leek alsof Ritchie Hawtin (aka Plastikman) gewoon nog wat gitaar toegevoegd had aan zijn dancetracks. Jammer genoeg bleek Papa M de aandacht onvoldoende vast te kunnen houden eens het half uur overschreden werd.

Al na één minuut in het concert van Dirty Three wisten we waarom Warren Ellis een Bad Seed geworden is en hoe hij bevriend kon raken met Nick Cave. Ellis belichaamt eenzelfde combinatie van humor en een duister kantje, klinkt en musiceert even bezeten en slaagt erin van zijn bindteksten miniatuurverhaaltjes te maken die een heel nieuw universum oproepen. Op de tonen van Lido shuffle van Boz Scaggs kwam het trio het podium op. Ellis bewierookte Boz Scaggs en vooral diens album Silk degrees en kondigde opener The rain song aan als Justin Bieber acne. Wild gesticulerend (ook tijdens het viool spelen), met zijn been af en toe een karateschop uitdelend aan de lucht, met de rug naar het publiek, rondlopend, soms spuwend, af en toe schreeuwend, mende hij zijn bassist en drummer en de songs die niet enkel uit het meest recente album, Toward the low sun, werden geplukt.

Hoogtepunten waren er meer dan genoeg: Sea above, sky below, Some summers they drop like flies, The pier, Sometimes I forget you've gone en nog zoveel meer...

Opvallend was hoe energiek het concert was, hoezeer vooral Ellis en drummer Jim White erin slaagden de tomeloze energie over te brengen op het publiek, terwijl gitarist Mick Turner schijnbaar onbewogen subtiel gitaarspel toevoegde. Jim White was overigens erg indrukwekkend, en leek een soort jongleur op de drums, die dingen deed met de drumsticks die je niet voor mogelijk houdt. Warren Ellis bleek ook bijzonder goedgezind en ging heel vaak in interactie met het publiek, dook zelfs even het publiek in, maakte met meerdere mensen echt contact en pareerde opmerkingen met een groot gevoel voor humor. De band puurde ook het maximum uit de hen toegemeten tijd, en kwam nog eens terug voor twee bisnummers uit het album Horse stories. I remember a time when you used to love me was wonderschoon en er werd in stijl afgesloten met Hope.

Dirty Three bewees dat post-rock met violen erg opwindend kan zijn, en live is de groep tienmaal beter dan op plaat, waardoor dit alvast één van de beste concerten van dit jaar mag genoemd worden. Ja, zulke boude uitspraken durven wij begin juni te doen als we dit zien.

Je kan deze review ook hier lezen op Indiestyle.