Vooruit concert : Heather Nova

“Ik heb zalen doen vollopen, ik heb zalen doen leeglopen. Ik heb succes gekend, ik heb ellende gekend”. Raymond Van Het Groenewoud zong het al, en het geldt wellicht ook voor Heather Nova. De uit Bermuda afkomstige zangeres is nooit écht weggeweest, al zijn haar hoogdagen intussen al een hele tijd voorbij. Het grote succes van vroeger kent ze niet langer, en dat merk je ook als je haar huidige tournee bekijkt. Ze staat in een zaal als de Vooruit, en niet langer in de grootste concertzalen van het land, en ze treedt vaak op in het voorprogramma van Bryan Adams.

Een kort voorprogramma van amper een kwartier tijd mocht de zaal opwarmen. Zangeres Karolien van Few Bits deed het solo, met gitaar, en ze bracht weliswaar fijne liedjes mee, die soms neigden naar alt-country light en die onderling te inwisselbaar bleken om te beklijven. Geruggesteund door haar band was ze misschien beter uit de verf gekomen, nu mocht ze vooral blij zijn dat de eerste rijen aandacht en applaus voor haar veil hadden.

Heather Nova, met drie muzikanten in haar rug, wist meteen wél de aandacht vast te grijpen, en ze zou die niet meer loslaten. Nu is ze natuurlijk ook, ondanks haar leeftijd intussen, een hele mooie vrouw, mét een heel mooie stem, en brengt ze het soort pop- en rockliedjes waarmee je eigenlijk weinig verkeerd kan doen. Haar nummers klinken vrij herkenbaar, ze zal nooit experimenteel uit de hoek komen en weet door haar slimme pop ook wel de meer alternatief gerichte luisteraar voldoende te bekoren. Bij momenten klinkt de zangeres als een meer fluwelen versie van Sheryl Crow, met een hogere stem die meer als een sirenenzang klinkt dan goed kan zijn voor een man. Niet voor niets heet haar derde album Siren.

Uit die plaat kwam, na een opener uit de nieuwe langspeler, al meteen London rain (Nothing heals me like you do). Uiteindelijk zou Heather Nova behoorlijk zuinig zijn met haar grote hits. De reguliere set werd wel nog afgesloten met Heart and shoulder en als laatste bisnummer kregen we het onvermijdelijke, fel gesmaakte Walk this world. Tussenin had ze heel wat nummers uit de nieuwe plaat gebracht, en een mooie selectie uit de vorige.

Naar het schijnt liet ze zich voor het vorig jaar verschenen 300 days at sea inspireren door een lokale visser en betekent dit voor haar een terugkeer naar de roots als eilandbewoonster. Wat ons vooral opviel, is dat we nummers horen die allerminst misstaan in haar oeuvre, die je niet meteen in de tijd zou kunnen plaatsen en dus op elke plaat had kunnen staan, én ook wel dat er geen echte uitschieters tussen zitten, geen instant hits, geen beklijvende radiosingles. In de eerste bisronde bracht Heather Nova 2 liedjes met enkel de bassist aan de cello als begeleiding, en ze kwam dus nog eens met de hele band terug voor dat spetterende slotakkoord.

We hadden dan een vrijwel vlekkeloos popconcert gezien. Vrijwel, zeggen we, want er was even een hapering in de microfoon waarin ze zong, én de roadies moesten zo vaak het podium op bij de vele gitaarwissels dat we hen meer zagen dan de ballenjongens tijdens de finale van Wimbledon. Op het einde deden ze zelfs geen moeite meer om onopgemerkt te blijven.

Je vindt deze review ook hier op Indiestyle.

Heart and shoulder (live)

Walk this world (live)