Sleigh Bells

Een bizarre liefde voor de combinatie van moderne indie pop en riffs die weggelopen lijken uit eighties hair metal ligt aan de basis van Reign of terror, het tweede album van het duo Sleigh Bells. Op de foto’s in het boekje prijken nogal wat wapens, mitrailleurs voornamelijk. Als geschut uit die wapens komen de drumsalvo’s ons om de oren gevlogen. Daardoor lijkt het soms alsof Sleigh Bells een soort rockversie wil brengen van Atari Teenage Riot.

Toch verliezen ze het pop-element zelden uit het oog. Opener True shred guitar is een mooi voorbeeld van de uitzinnige combinaties die de groep uit hun instrumenten haalt, en wordt jammer genoeg gevolgd door een wat zwak Born to lose. In Crush zou je zweren dat The Ting Tings de zang overgenomen hebben. Een dergelijk gevoel, dat je flarden herkent van andere bands, overvalt ons wel bij meer nummers overigens. In Road to hell is het Lily Allen, in You lost me zelfs Erasure waaraan we moeten denken.

Toch heeft Sleigh Bells heel wat troeven om een eigen plaats in te gaan nemen in het muzieklandschap, niet zozeer door de originaliteit op zich, wel door de durf in de combinaties die ze maken. De soms zuchtende stem van Alexis Krauss contrasteert bijzonder met de vaak frenetieke, springerige ADHD-muziek. Die balans zit het mooist in End of the line, ons lievelingsnummer op dit album.

Van de lyrics zal je niet gauw vrolijk worden. Mislukking en het vooruitzicht daarvan beheersen de teksten, en de vrolijkheid van sommige liedjes maskeert dat vakkundig. Teenage angst en teenage schmerz worden in grote dosis over ons uitgekieperd. Zelfs in Comeback kid, waarin de toegesprokene ooit terug zal komen, lezen we tussen de regels door niet meteen hoop.

We vinden niet het hele album geslaagd (D.O.A. hoeft voor ons niet), al zijn we wél te spreken over het idee om het eerste nummer een live-klank mee te geven, het zet qua energie meteen de toon. De vreemde muesli van muziekstijlen is krachtig ontbijtvoer voor jonge mensen.

Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.