Botanique concert: Lambchop (+ Cortney Tidwell)

Cortney Tidwell opende vrijdagavond in de Orangerie van de Botanique. Gesteund door vier muzikanten van hoofdact Lambchop, bracht ze haar alt.country- en folksongs. Tidwell werkte in 2010 samen met Kurt Wagner (opperhoofd van Lambchop) onder de nom de plume Kort. Het twaalf nummers tellende Invariable heartache blijft nog steeds een aanrader.
Ook Wagner zelf was blijkbaar erg tevreden over de samenwerking, en nodigt haar op deze tournee dus uit om zijn voorprogramma te verzorgen. Aanvankelijk begon ze wat te stil (tot iemand in het publiek “Louder please” riep, en het volume van haar stem prompt hoger stond), maar ze eindigde met een mooie climax, en bleek zo een perfecte opwarmer.


Het publiek in een uitverkochte Orangerie zo ver krijgen dat ze bij vrijwel elk nummer geduldig wachten tot de laatste noot helemaal uitgestorven is, het is een prestatie. Lambchop slaagde daar wonderwel in, met heel wat songs uit het nieuwe Mr. M en een selectie uit hun 11 eerdere albums. Dat deze band kwaliteit aflevert, staat buiten kijf. Cortney Tidwell mocht mee het podium op, als sirene van dienst, met vaak niet meer tekst dan klinkers. Haar stem werd zo een extra instrument.

Opvallend was ook dat de ritmesectie (drummer en bassist) bijna terloops heel wat nummers blijken te dragen. En natuurlijk is er de wat zeurderige stem van Kurt Wagner, die eruitziet als een armere versie van documentairemaker Michael Moore. Hij draagt een baseball cap, ziet er kloek en zelfs wat onbehouwen uit, en je kan je hem zo voorstellen als arbeider in een autofabriek in Detroit. Hij lijkt soms amper te zingen (al doet hij dat natuurlijk wel), het lijkt er meer op dat hij zijn verhalen vertelt over muziek die bijna losweg gejamd lijkt te worden. We vinden hem de ultieme moderne Amerikaanse minstreel. Hoewel hij er vrij rustig uitziet, zittend op een stoel gedurende het hele optreden, bezit hij ook een bezetenheid als die van David Eugene Edwards, niet religieus maar onmiskenbaar aanwezig. Vooral de pianist en Wagner zelf blijken erg grappig te zijn. De pianist zingt een ode aan een vrouwelijke technicus, ze becommentariëren de voorverkiezingen voor de Republikeinse presidentskandidaat, steevast erg humoristisch.

De liedjes van Lambchop zijn stuk voor stuk erg mooi om te horen, en toch weten ze ons niet echt emotioneel te raken. Dit lijkt nogal cerebraal, tot er in de bisnummers een versnelling hoger geschakeld wordt, en we ineens wél voelen hoeveel emotie erin gelegd wordt. In de bisronde coveren ze Brian Wilson. Als echte toneelacteurs komen ze zowel na het reguliere optreden als na de bisronde het publiek begroeten op het podium. Hun dank klinkt écht oprecht.

Je vindt deze review ook hier op Indiestyle.

Gone tomorrow (live) - Lambchop