Alles aan het nieuwe album, Gift for the end, van Mariee Sioux ademt vervlogen tijden uit. Een plaat van nog geen drie kwartier lang, met slechts 8 nummers, die dan nog eens netjes verdeeld zijn per 4 op twee zijden (op cd natuurlijk niet echt twee zijden): het had een album uit de jaren ’60 of ’70 kunnen zijn. En gezien het beeld dat velen van eind jaren ’60, begin jaren ’70 hebben, zou het muzikaal ook mogelijk geweest zijn. Mariee Sioux klinkt immers als een hippie die aan een kampvuur haar gitaar bespeelt, liedjes zingt over homeopathie, geesten in haar hart en zwemmen door stenen. Je fronst de wenkbrauwen en denkt marihuana of lsd? Begrijpelijk.
Doordat haar debuut bij een platenmaatschappij (ze had voordien al in eigen beheer muziek uitgebracht) gedrenkt was in de muziektraditie van de native Americans, én haar naam verwijst naar Sioux-indianen, is er een hardnekkige misvatting dat ze zelf tot die etnische groep behoort. Er stroomt (een beetje) indiaans bloed door haar aderen. Haar moeder is van Spaanse (Paiute – een Noord-Amerikaanse stam) en Mexicaans-indiaanse afkomst, maar aan vaderszijde heeft ze dan weer Pools-Hongaars bloed. Haar folkmuziek behoort onmiskenbaar tot een rijke Noord-Amerikaanse traditie, en haar verwevenheid met die andere bekende folkzangeres, Alela Diane, wijst overduidelijk in welk hoekje van de platenwinkel je dit album best kunt zoeken. Haar gitaarspel klinkt bedrieglijk eenvoudig en naïef, repetitief ook (zoals in White fanged foreverness), en wordt prachtig aangevuld door andere, meestal onopvallend aanwezige instrumenten.
De grootste troef van deze plaat is ongetwijfeld de muzikale rust en de consistentie binnen het geheel van 8 liedjes. Hoewel deze langspeler gevarieerder is dan haar officiële debuut, kan je moeilijk spreken van stijlbreuken of een mix van verschillende muziekstijlen. Een grote eenvormigheid kenmerkt het album, zonder echter in saaie herhaling te vervallen. Ook de 3 liedjes die langer dan 6 minuten duren, steken op geen enkel moment tegen.
Wie niet echt van folk houdt, zal hier ongetwijfeld schouderophalend op reageren, en wie zijn gitaren graag strak en gierend heeft, heeft hier niks te zoeken. Wie echter rust getoonzet wil horen, wie houdt van een lieflijke, vredige plaat, is bij Mariee Sioux aan het juiste adres.
Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten