Tindersticks

Het meest opvallende aan The something rain, het nieuwe album van Tindersticks, is dat het erg soulvol is.


De grossiers in melancholie zetten vanaf het openingsnummer de toon. Het meer dan negen minuten lange Chocolate zou je zelfs niet meteen herkennen als een Tindersticks-song. Niet Stuart Staples, met zijn typische, van weemoed doortrokken stem, bepaalt de sfeer, maar wel David Boulter, die over de muziek vertelt. Hij is ook de man die dit schreef, trouwens. De warme klank van de instrumenten en het wat gedempte volume van de verteller, de invallende saxofoon en het crescendo maken dit nummer erg voldragen, zeker omdat het ingebouwde rustpunt (na 6'30") de compositorische klasse benadrukt.
Ook Show me everything, dat Staples en Boulter samen schreven en waarin Staples wél de microfoon in handen houdt, klinkt warmer en opgewekter (een relatief begrip in deze...) dan we van Tindersticks gewend zijn. De vrouwenstem die "Show me" smeekt, contrasteert perfect.
This fire of autumn ligt helemaal in de lijn van de uptempo nummers zoals we die kennen. En ook A night to still klinkt erg vertrouwd, met ditmaal de droefenis wat meer op de voorgrond. Toch is er het in hoge tonen gespeeld melodietje op de achtergrond, dat de pijn verzacht. Wellicht zijn het dit soort details die dit album in zijn geheel minder somber maken dan hun reputatie laat verwachten.
Slippin' shoes begint met een jazzy blazerssectie. Hun warme sound komt verderop, in het refrein bijvoorbeeld, terug en we dromen er een woonkamer met lampadères en flochen bij. Helemaal een nostalgisch winteravondengevoel krijgen we hiervan...
Medicine kenden we al als single. De warme brom van de saxofoon, de percussie die bepalender is dan in de meeste andere liedjes, en toch genoeg kenmerkende elementen om het meteen herkenbaar te maken: genoeg argumenten zijn het om de singlekeuze volledig te rechtvaardigen. Er hoort trouwens een prachtige, sfeervolle, helemaal passende clip bij...
Het tempo wordt wat opgevoerd, en de sfeer een tikje grimmiger, wat spooky ook, met Frozen (dat je overigens op de website mag downloaden). De onrust waart doorheen de ritmesectie, die een sneltrein lijkt te imiteren, met een kadans die vertrouwen zou schenken indien er geen blazers overheen zouden scheuren. Gelukkig brengt Come inside opnieuw rust, en de zondagavondstemming dwarrelt zacht over ons heen.
Het album opende met een door Boulter geschreven song, en eindigt er ook mee. De zacht hoorbare drums (een warm, Afrikaans geluid) en de xylofoon houden al een aankondiging van een einde in. Goodbye Joe is natuurlijk ook een afscheidslied, een instrumentaal afscheid, dat langzaam uitdooft.
Gezien de warme gloed van de plaat, verwacht je halvelings kringelende rook als bij een gedoofde kaars...