Alle singles die Roy Orbison uitbracht voor het platenlabel Monument Records, zijn nu verzameld op The Monument singles – A-sides (1960-1964). Orbison was zijn carrière begonnen bij Sun Records, maar was het niet eens met de keuze van de platenbaas om hem vooral up-tempo nummers te laten zingen en kocht zich met het geld dat hij verdiende aan de voor The Everly Brothers geschreven hit Claudette uit. Na een korte passage bij RCA kwam hij terecht bij Monument Records, en zijn tweede single, Only the lonely zou zijn absolute doorbraak betekenen.
Zijn grootste hits zou hij trouwens scoren bij dit label, en het was pas bij zijn come-back in 1987 en zijn deelname aan The Traveling Wilburys (met George Harrison, Tom Petty, Jeff Lynne en Bob Dylan) dat hij opnieuw helemaal succesvol werd en bovendien een nieuw publiek wist aan te boren. Veel heeft “The Big O” (zoals zijn bijnaam gold) daar overigens niet van kunnen genieten, gezien hij al in december 1988. Postuum scoorde hij met zijn nieuw album en vooral de single You got it.
Nadat hij een groter contract had gekregen bij MGM (na de periode bij Monument Records), ging het echter bergaf, zowel wat betreft zijn carrière als persoonlijk. Zijn vrouw overleefde een auto-ongeval niet en twee jaar later brandde zijn huis af, waarbij twee van zijn zonen omkwamen. Het waren vooral covers van zijn liedjes (zoals Love hurts, door Gram Parsons en Emmylou Harris -en later ook nog door Nazareth-) die zijn naam nog enige bekendheid gaven.
Zeventien A-kantjes bewijzen dat Roy Orbison een songschrijver was die mooie composities in huis had, die helemaal gedrenkt zijn in de sfeer van de vroege jaren zestig (en ook nog van de jaren vijftig). De bekendste hits zijn natuurlijk het al eerder genoemde Only the lonely, Crying, Oh, pretty woman, In dreams, Blue bayou en in mindere mate Running scared, Lana, Working for the man en It's over. De periode bij Monument Records geldt niet onterecht als zijn beste periode, want ook minder bekende nummers als Let the good times roll en Uptown weten nog steeds te bekoren. Het specifieke stemgeluid van Orbison geeft zijn composities extra kleur, en vandaag roepen ze associaties op met een tijdperk dat velen onder ons vooral kennen van Grease en Happy days, en ontelbare YouTube-filmpjes met geruite rokjes en paardenstaarten, Cadillacs en jongeren die dansen naast een jukebox.
De smaakpolitie mag Roy Orbison bij periodes al in de ban geslagen hebben, maar zowel deze verzamelaar als de in 2008 uitgebrachte verzamelbox The soul of rock and roll bewijzen dat Orbison een uitzonderlijk getalenteerd muzikant en componist was, die te vaak ondergewaardeerd bleef. De zeventien singles en de drie bonustracks vormen een mooie inleiding voor een artiest wiens invloed te weinig belicht wordt.
Zijn grootste hits zou hij trouwens scoren bij dit label, en het was pas bij zijn come-back in 1987 en zijn deelname aan The Traveling Wilburys (met George Harrison, Tom Petty, Jeff Lynne en Bob Dylan) dat hij opnieuw helemaal succesvol werd en bovendien een nieuw publiek wist aan te boren. Veel heeft “The Big O” (zoals zijn bijnaam gold) daar overigens niet van kunnen genieten, gezien hij al in december 1988. Postuum scoorde hij met zijn nieuw album en vooral de single You got it.
Nadat hij een groter contract had gekregen bij MGM (na de periode bij Monument Records), ging het echter bergaf, zowel wat betreft zijn carrière als persoonlijk. Zijn vrouw overleefde een auto-ongeval niet en twee jaar later brandde zijn huis af, waarbij twee van zijn zonen omkwamen. Het waren vooral covers van zijn liedjes (zoals Love hurts, door Gram Parsons en Emmylou Harris -en later ook nog door Nazareth-) die zijn naam nog enige bekendheid gaven.
Zeventien A-kantjes bewijzen dat Roy Orbison een songschrijver was die mooie composities in huis had, die helemaal gedrenkt zijn in de sfeer van de vroege jaren zestig (en ook nog van de jaren vijftig). De bekendste hits zijn natuurlijk het al eerder genoemde Only the lonely, Crying, Oh, pretty woman, In dreams, Blue bayou en in mindere mate Running scared, Lana, Working for the man en It's over. De periode bij Monument Records geldt niet onterecht als zijn beste periode, want ook minder bekende nummers als Let the good times roll en Uptown weten nog steeds te bekoren. Het specifieke stemgeluid van Orbison geeft zijn composities extra kleur, en vandaag roepen ze associaties op met een tijdperk dat velen onder ons vooral kennen van Grease en Happy days, en ontelbare YouTube-filmpjes met geruite rokjes en paardenstaarten, Cadillacs en jongeren die dansen naast een jukebox.
De smaakpolitie mag Roy Orbison bij periodes al in de ban geslagen hebben, maar zowel deze verzamelaar als de in 2008 uitgebrachte verzamelbox The soul of rock and roll bewijzen dat Orbison een uitzonderlijk getalenteerd muzikant en componist was, die te vaak ondergewaardeerd bleef. De zeventien singles en de drie bonustracks vormen een mooie inleiding voor een artiest wiens invloed te weinig belicht wordt.
2 opmerkingen:
Over the greatness of the big O : akkoord !
Dit vind ik de beste :
http://www.youtube.com/watch?v=ZcMVYzfXS8k&feature=related
Groet, Ellen
Inderdaad een heel mooi nummer.
Zelf ben ik het meest weg van "You may feel me crying" uit de soundtrack van "The end of violence" (schitterende soundtrack overigens!)
Een reactie posten