"Francis is een meisje !" Het is niet een pesterige kreet op de speelplaats, het is de vaststelling op Les Nuits Botaniques bij het voorprogramma voor The Tallest Man On Earth. Niet zomaar een meisje trouwens : het gekke, warrige buurmeisje waarop je stiekem een beetje verliefd bent en tegelijk ook schrik voor hebt, waar je ouders voor waarschuwen dat je toch best uit haar buurt blijft en je vrienden bluffen dat ze al met haar uit zijn geweest. Zangeres Petra Mases (ondanks haar bloemenjurk is duidelijk wie in de band de broek draagt) zingt met een stem tussen Carol Van Dyk (Bettie Serveert) en Nina Persson (The Cardigans) hun aanstekelijke popliedjes waar ze in Zweden een patent lijken op te hebben.
Intussen heeft The Tallest Man On Earth al een stevige reputatie opgebouwd, na enkele prachtige concerten in ons land, en het publiek begroet hem dan ook zeer enthousiast. Hij geniet er zichtbaar van, gaat vaak in gesprek met het publiek (al is het soms meer luidop denken) en beweegt voortdurend over het podium als een danser in een nieuwe choreografe van Anne Teresa De Keersmaeker. Het huzarenstuk dat hij intussen uithaalt (enkel met gitaar en stem een heel Koninklijk Circus meekrijgen, laten meezingen, in vervoering brengen) is niet min en dan moeten we nog het eerste woord schrijven over de kwaliteit van zijn songs. Die plukt hij uit zowel zijn laatste album (The wild hunt) als de recente EP (Sometimes the blues is just a passing bird) en ouder werk. Live demonstreert hij met subliem gitaarspel wat voor een geweldig en imponerend een nummer als Troubles will be gone is. Of wat te denken van You're going back dat hij opdraagt aan voorprogramma Francis, een band waarop hij een overdreven lofzang afsteekt, maar wel één die hij ook nog lijkt te menen. En dan is er ook nog Love is all, dat hij nog ver boven het niveau op plaat weet uit te tillen en dat hij aankondigt als "here's a love song for you... but not a pretty one".
En dan blijkt dat zijn bewondering voor Francis niet gespeeld is, of enkel een obligaat duwtje in de rug van de hoofdact voor het onbekende voorprogramma. De drummer en bassist van Francis vervoegen hem op podium (en de bassist wordt meermaals haast doodgeknuffeld) en die extra mankracht levert vollere, nog meer overweldigende versies op van The dreamer en King of Spain. De reguliere set wordt ook nog afgesloten met een duet met zijn verloofde Amanda Bergman.
Voor twee extra nummers komt The Tallest Man On Earth nog terug, en hij bewijst vooral met de afsluitende banjo-versie van Kids on the run dat zijn concert heel wat toegevoegde waarde heeft bovenop zijn al fantastische albums. Na de laatste noten neemt hij nog de tijd om de fans te groeten, enkele meisjes op de eerste rij een stevige knuffel te geven en zelfs even tussen het publiek door te gaan.
Niemand doet Dylan als Dylan, maar The Tallest Man On Earth komt toch akelig dicht in de buurt...
Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten