Luka Bloom zelf kwam in de Handelsbeurs het voorprogramma aankondigen : Eefje De Visser, bijgestaan door haar vriend op orgel (en heel even ook trompet en xylofoon), was enkel gewapend met gitaar en stem, en Nederlandstalige liedjes. Die waren best aardig, en de toetsen orgel gaven het wel een extraatje mee, maar echt overtuigen deed ze toch niet. Daarvoor belandde ze net iets te vaak aan de verkeerde kant van het cliché : in het aan haar geëmigreerde vriendin gewijdde Schotland heette het dat ze de groene heuvels en de blauwe hemel in haar ogen zag... Op andere momenten dan weer klonk ze wel origineel, maar al bij al vinden we haar voorlopig toch nog een twijfelgeval.
Twijfelen doen we niet over de prestatie van Luka Bloom. De Ier, broer van folkzanger Christy Moore maar zelf minstens even bekend, speelt solo, maar heeft ook geen band nodig. Ooit zagen we hem zelfs de weide van Torhout/Werchter helemaal op zijn eentje inpakken...
Luka Bloom heeft een bijzondere band met ons land en treedt hier vaak op. Het optreden vanavond was het laatste van het huidige deel van zijn tournee (binnen enkele weken speelt hij in Australië) en hij illustreerde die band met België met anekdotes (over de Roma in Antwerpen, over Beveren en hoe Innocence niet over onschuld maar over onbevangenheid blijkt te gaan,...) en enkele Vlaamse zinnen. Bovendien had hij er vanavond erg veel zin in. Vanaf het begin moedigde hij iedereen aan om mee te zingen met elk liedje, hij was grappig en zelfrelativerend en had met het decor een ietwat huiselijke sfeer opgeroepen.
De set kon natuurlijk puren uit de vele albums die hij uitbracht sinds 1990, en we werden bediend met zulke uiteenlopende nummers als I am not at war with anyone, Tribe, Don't be afraid of the light that shines within you, Make you feel my love, City of Chicago. Het was af en toe meezingen geblazen, en dan was de kampvuursfeer die je soms met folk associeert niet zo heel veraf, maar Luka Bloom weet dat toch te overstijgen. Gaandeweg raakte het publiek ook opgewarmd, en zeker vanaf het drieluik uit het album The acoustic motorbike dat bestond uit You, de titelsong en Exploring the blue. Hét grote meezingmoment in de reguliere set kwam natuurlijk met Sunny sailor boy. Wat opviel, was dat hij vanaf het genoemde drieluik, de set minder onderbrak met anekdotes, maar de vaart die in het concert gekomen was, goed gaande hield. Na anderhalf uur, dat werkelijk voorbijvloog, nam hij een eerste keer afscheid.
De bisronde kondigde hij aan met de mededeling dat hij ineens beseft had dat hij nog enkele nummers had die hij vergeten spelen was, en hij zette alweer een reeks uiteenlopende, vaak erg meezingbare songs in. The fertile rock werd het tweede grote meezingmoment, en terwijl het publiek verderzong, verliet hij de zaal. Maar het publiek bleef verderzingen, en riep hem zo terug het podium op, en zo kregen we nog zijn cover van I need love van LL Cool J (waarvan hij het enerzijds een beetje pathetisch vond om dat als vijftigjarige nog steeds te zingen, maar anderzijds : ook oude mensen hebben liefde nodig !) en Be well, niet toevallig ook allebei uit zijn meest succesvolle album.
De bloemen uit de vaas in het decor schonk hij aan een dame in het publiek, maar Luka Bloom zelf had ons dan al allemaal met een boeket wondermooie songs uit een rijke carrière verblijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten