Toch raakten we niet helemaal overtuigd, al blijft Black Video natuurlijk een uitmuntende song, en het eighties-getinte slotnummer van de set had al bijna evenveel potentieel...
Ook het Britse Esben And The Witch heeft zo één song die met kop en schouders boven al de rest uitsteekt, en dat is single The Marching Song. Die zat al heel vroeg in de set en deed wat hij moest doen : het publiek inpakken.
Er werd vlot van instrument gewisseld, er werd op knopjes gedrukt, aan knopjes gedraaid, effecten aan- en afgezet en de set zal vol voorgeprogrameerde drums, waardoor op podium naast de bas en de gitaren één grote trom en één cymbaal (waaruit een stuk leek gebeten te zijn) volstond om te imponeren. Energie te over en inzet ook, daar ontbrak het allemaal niet aan. Anderzijds maakte het optreden dat (bisnummer meegerekend) net geen uur duurde, ook duidelijk dat deze band nog iets te weinig songmateriaal heeft als hoofdact. Ze leken zelf oprecht verbaasd dat het publiek hen terugvroeg voor bisnummers, en speelden één langgerekte bis waarin helemaal op het eind zelfs opnieuw een flard van The Marching Song te herkennen viel.
De bassist ging tijdens het optreden een half nummer gewoon temidden het publiek spelen en deed dat helemaal op het einde van de reguliere set nog eens over met de trom. De band slaagde er wonderwel in de dreigende sfeer het hele optreden vast te houden en hun tegen post-rock aanschurkende sound staat weliswaar als een huis, maar mist soms wat variatie. Werkelijk alle nummers uit debuutalbum Violet Cries passeerden de revue.
Beide bands toonden vanavond dat ze wel wat in hun mars hebben, maar tegelijk staan ze allebei nog pas aan het begin van de rit. Groeipotentieel is er genoeg : het wordt uitkijken of ze dit in de toekomst ook weten waar te maken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten