Normaal gezien telt Birds That Change Colour zes leden, maar enkel hoofdvogel Koen Kohlbacher en zijn gitaar (en enkele mondharmonica's) kregen we te horen in de huiskamer in Gent. Hij zette zijn set akoestisch in, om drie kwartier later te eindigen met een fel gespeeld en luidkeels gezongen nummer. Tussenin kregen we eigen nummers en covers van folknummers, met een bijzondere fascinatie voor de maand mei. Na een mei-song uit de rijke Britse folktraditie bracht hij immers een zelfgeschreven variant op het thema. Ook Robert Johnson werd muzikaal in de bloemetjes gezet, met het prachtige The devil and me.
David Thomas Broughton tapte uit een heel ander vaatje. Hij zette allerlei geluiden én zijn eigen stem in loops, zong daaroverheen met een stem die bij momenten erg dicht tegen die van Antony Hegarty aanligt en speelde daarbij ook gitaar. Hij maakte geluiden met zowat alles wat voorhanden was (plastic zakjes, de stoel, een wijnglas, een stylo,...), voerde allerlei capriolen uit met zijn stem en improviseerde erop los, zodat hij op den duur zelfs een hele strofe vulde met beschrijvingen van de huiskamer en zijn gedachten daarbij. Tegelijk maakte hij allerlei gebaren die als een soort mystiek, onvatbaar ritueel deel leken uit te maken maar waarvan de betekenis me volledig ontging (op allerlei manieren door zijn haar wrijven, op zijn trui wrijven, aan zijn buik scharten,...)
Dat alles resulteerde wel in een beklijvende, memorabele performance. De muziek zocht voortdurend het experiment, en de nummers vloeiden haast naadloos in elkaar over, zodat we één lange rush leken te ondergaan, waartussenin David Thomas Broughton geen applaus wou. Dat applaus viel hem nadien massaal ten beurt, en hij bleek voor iedereen ook nog eens een geschenkje meegebracht te hebben : een David Thomas Broughton-masker, waarmee we ongetwijfeld de sterren van het carnaval 2012 worden !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten