Eind jaren negentig werkte ik als thuisbegeleider in het Brusselse en in die job werk je samen met heel wat andere diensten en hulpverleners die ook betrokken zijn op de gezinnen die je begeleidt. Met sommige van die occasionele collega's klikt het beter dan met andere en af en toe krijg je de kans ergens in een wachtzaal of voorafgaand aan een overleg wat met elkaar te kletsen over niet-werkgerelateerde onderwerpen, zoals muziek. Dankzij één van hen (Guy van het CAW in Laken, althans daar werkte hij toen) kreeg ik deze mooie luistertip (op basis van het feit dat ik gezegd had dat ik Talvin Singh graag hoorde): Nitin Sawhney.
Ik kocht uiteindelijk (zonder een noot ervan gehoord te hebben, want Spotify bestond toen nog niet) de cd van Beyond skin en bekloeg me dat zeker niet. De mix van Indische muzikale invloeden en jazz drum 'n bass zoals we die ook al kenden van Roni Size ten tijde van Reprazent werkt bijzonder goed en plaatste deze plaat ergens tussen de hiphop in en de toen opkomende (maar nooit echt groot geworden) Aziatische insteek in Britse muziek. Je zou hooguit Panjabi MC een succes kunnen noemen binnen die laatsgenoemde trend.
Het is overigens vooral de zang die betovert, of het nu Indische zangers zijn of de bevallige Tina Grace in het wondermooie Letting go.
Je hoort op deze plaat een jonge muzikant zoeken tussen zijn roots en de muziek van het land waar hij opgroeit en geboren werd. Het levert een interessante kruisbestuiving op die zelfs nu nog tegelijk actueel en relatief tijdloos klinkt.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten