Het lezen van eindejaarslijstjes heeft alvast het voordeel dat ik platen opmerk die ik eerder dit jaar, tijdens mijn niet-bloggende periode, gemist heb, ook al omdat ik toen amper muziek beluisterde (en als ik dat deed, waren het voornamelijk de platen en cd's die ik heb). En zo zal ik toch nog een deel inhalen van wat aan me voorbijging. Al denk ik niet dat ik dit jaar een eindejaarslijstje ga maken, dat voelt niet juist...
Eén van de albums die ik nooit eerder beluisterde (al kende ik de singles natuurlijk wel omdat die alomtegenwoordig waren), is When we fall asleep, where do we go? van Billie Eilish. De Amerikaanse, die morgen pas 18 jaar wordt, heeft met deze plaat een heel succesvol jaar afgedwongen en dat is zeker verdiend. Wie de plaat goed beluistert, hoor (eindelijk) nog eens de stem van een generatie. Het is een generatie waartoe stilaan mijn eigen kinderen beginnen te horen, een generatie die anders muziek luistert, anders tv (meestal niet eens via een tv) kijkt, anders zijn informatie vergaart. En zoals Nevermind van Nirvana voor mijn generatie het album was dat de tijdsgeest perfect vatte, vermoed ik dat het succes van deze plaat te maken heeft met eenzelfde waarde voor de huidige generatie. Nirvana verwoordde en verklankte (in hun muziek) gevoelens en gedachten waarvan we soms niet eens wisten dat we ze hadden maar die we meteen herkenden. Ik vraag me af of de 18-jarigen van vandaag datzelfde hebben met dit werkstuk.
Van de bekende hits (Bad guy en When the party's over) tot songs als Xanny horen we een geluid dat het einde van dit decennium markeert: de diepe bassen hebben hun plaats gevonden in het geheel en de zang is tijdlozer dan je zou verwachten van (vandaag nog net) minderjarige.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten