New wave blijft bands inspireren, ook in 2019. Van de duidelijke Joy Division-idolatrie van Whispering Sons tot het werk van The Murder Capital, je hoort het genre ook nu nog opduiken op nieuwe platen. Eén ervan is dus When I have fears van laatstgenoemde band. De Ieren spelen alsof de kalender niet 2019 maar 35 jaar eerder aangeeft. Maar hier hoor je daar geen klachten over en voor eighties-lovers zoals mijn lief zal dit vast ook geen bezwaar zijn.
Drie kwartier lang hangt een mistige, grijze en in deze tijden niet eens zo onverwachte pessimistische sfeer over de liedjes die ons toegezongen, bijna toegeschreeuwd worden. Los van die overduidelijke hang naar de jaren tachtig is dit een bijzonder mooie plaat met afwisseling: Slowdance II, dat eindigt met strijkers, is een moderne zwanenzang voor tja, wat eigenlijk... En Don't cling to life is een gitdonkere brok muziek die de boodschap van de titel mee lijkt te onderstrepen en waar je toch op zou kunnen dansen, weliswaar niet vrolijk dansen, maar dansen is dansen, niet? More is less zweept de pogoënde tiener in mezelf op en How the streets adore me now is Leonard Cohen met zwarte eyeliner en combat boots.
Geen enkel zwak moment kent When I have fears en dat is een verdienste waar niet iedereen kan op bogen. Deze plaat hoort thuis in een druilerig winterlandschap (sneeuw is er door de opwarming van het klimaat in december tegenwoordig toch niet meer bij).
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten