Bij IJslandse muziek ben ik geneigd spontaan te denken aan verstilling, aan atmosferen die geschapen worden en weidsheid die past bij een ruw en uitgestrekt (en dunbevolkt) landschap. Niks van dat alles, zo lijkt het, bij Sólstafir, een drietal uit Reykjavik. Ze maken metal en toch hoor je een echo van al die andere IJslandse bands en artiesten in hun muziek.
De bandnaam betekent "stralende zonnestralen" maar hun mengeling van metal en postrock is vaak erg somber. Berdreyminn is al hun zesde studio-album. Het trio treedt vrijdag op op Graspop in Dessel en als hun set zo afwisselend klinkt als deze plaat, zou het wel eens één van de hoogtepunten kunnen worden van het festival. Zo verleidt Hula de luisteraar met slepende keyboards en een angeliek achtergrondkoor, terwijl Ambátt de rockregisters volledig opentrekt en daarmee dicht in de buurt komt van het soort metal dat in de jaren tachtig net niet wist door te breken wegens toch nog net te ondeugend voor het grote publiek. Met synths uit hetzelfde decennium weet Bláfjall de brug te slaan tussen metal en pop op een manier die we al lang niet meer gehoord hebben.
Muzikaal hoogstaand zou ik dit album niet meteen noemen, maar het luistert wel lekker weg en bijna een uur lang weten de IJslanders je plezier te geven op een pretentieloze manier. Soms mag dat volstaan op een warme lentedag.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten