Enkele jaren terug leerde ik me, vooral dankzij Roen, verdiepen in de rootsmuziek. Ik ontdekte muzikanten als Sam Baker, Roy Harper en Malcolm Holcombe (en nog een hele reeks meer). Zijn eindejaarslijstjes waren een baken op mijn ontdekkingstocht. De laatste twee jaren echter merk ik dat ik die muzikale weg zonder het al te goed beseffen wat afgedwaald was. Via de blog Music that needs attention las ik over een nieuwe plaat van Sam Baker die eind deze maand verschijnt én leerde ik ook Pierce Edens kennen.
Meteen komt mijn interesse terug want diens plaat Stripped down gussied up is van zo'n ongelooflijke kracht en bijwijlen rauwheid dat je als luisteraar gedwongen wordt in de zetel te gaan zitten luisteren met meer dan gemiddelde aandacht. Dat doet hij vaak met songs met een tempo dat je voet dwingt tot meestampen in het ritme. The bonfire is een heerlijk door rock bezwangerd folknummer. Body gaat ook al helemaal loos.
In Further down doet hij me denken aan hogergenoemde Sam Baker. Hier ligt het tempo lager. Dat maakt het verhaal dat verteld wordt indringender. Here jongleert met een stem die echoot en The bells of Marshall klinkt bedrieglijk zachtmoedig.
De singer-songwriter uit North Carolina speelt meesterlijk met de dynamiek van een langspeler. Dit vijfde album is slim opgebouwd en houdt je aandacht zonder moeite drie kwartier vast. Het bevat één cover, van Tom Waits: Mr Siegal. Daarna vormt It's allright, it's all wrong de perfecte afsluiter van een bijna perfecte plaat.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten