Het mag dan een spuuglelijke hoes zijn waarachter de Syriër Omar Souleyman zijn negende in het Westen verkrijgbare plaat verbergt, toch is To Syria, with love alweer een feestelijk album geworden. Enkele jaren geleden wist de man nog een hele Pukkelpoptent (en een deel van wie buiten stond mee te luisteren) op zijn kop te zetten met zijn mengeling van traditionele Syrische muziek en Westerse dance. Hij vervalt niet in eenvoudigweg een beat monteren onder de liedjes. De diverse genres versmelten echt bij Omar en dat maakt hem zo populair tegenwoordig.
Syrië wordt dezer dagen nochtans met weinig positieve zaken geassocieerd: Bashir al-Assad, de burgeroorlog, IS, vluchtelingen… Het leven is er geen pretje en al zeker niet in het noordoosten van het land, niet zo ver van de Turkse grens. Daar raapte Omar allerlei culturele invloeden op in het dorpje waar hij woonde. Koerdische, Arabische, Iraakse, Turkse,… muziek: het klinkt allemaal door in zijn liedjes. Hij startte zijn carrière als zanger op huwelijken en nam zo honderden platen op, die meestal aan het pasgetrouwde stel bezorgd werden en nadien gekopieerd en verspreid raakten. Wel, wij raden je voor de verandering op je huwelijk deze performer aan in plaats van de gebruikelijke lokale dj – je zal er geen spijt van hebben.
Het is immers verdomd moeilijk de voeten stil te houden op zulke opwindende deuntjes als Ya bnayya, een ritmische wervelwind, en Khayen, waarin wij enkele flarden van nineties hits menen te herkennen (Dr. Alban, iemand?). Enkel in Mawal gaat het tempo omlaag en horen we een klaagzang waar we weliswaar geen woord van begrijpen en ons desondanks naar de keel grijpt. Daarop zingt hij over zijn eigen vlucht uit zijn vaderland en de vermoeidheid die optreedt wanneer je nergens echt je thuis kan opbouwen. Voor een man die de actualiteit en politiek altijd uit de weg ging, is dit een uitzonderlijke inkijk in zijn beleving van de huidige situatie in Syrië.
Het leeuwendeel van de songs is aanstekelijker dan een brand op de Kempense heide en mikt rechtstreeks op je dansbenen. Zelfs wie geboren is met het gevoel voor ritme van een totaal ontregelde metronoom die free jazz imiteert, wordt gedreven door het gevoel van een polonaise op een trouwfeest als alle ladderzatte nonkels en tante er nog zijn. Ya boul habar is heel geschikt om rond het kampvuur gedanst te worden deze zomer en Aenta lhabbeytak weet met zijn wat complexere songstructuur ook de intellectuele feestganger aan te spreken.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten