Hoort de engelen wenen, de opener van #1, is nog voor de eerste noot een statement over wat we mogen verwachten van Daghraven, het ambientproject van Kevin Imbrechts. Net als bij wel meer van deze bands op het Consouling-label maak ik me dan ook op om een duistere wereld ingesleurd te worden waarin de overweldigende soundscapes het hoofd omringen als donkere onweerswolken. De hoes bevat speelse elementen (gemaskerde kinderen) maar ik heb al geleerd me daar niet door te laten vangen.
De opener lost de verwachtingen alvast ruimschoots in. Het is een bezwerende en hypnotiserende song. De admiraal heeft geschoten weet te bekoren omdat het niet de in het genre platgetreden paden opschuifelt, maar net een frisse invalshoek verkiest. De tand des tijds klinkt een beetje als een oude, op zolder terugvonden hymne, zij het een pak beter dan de Champions League-hymne die me intussen al behoorlijk op de zenuwen werkt.
Of er humor mee gemoeid is, valt moeilijk te zeggen maar De zon schijnt toch ook voor u? tovert alleen al met zijn titel een grijns op mijn gezicht. De mooie opbouw van de song zorgt ervoor dat die blijft.
Een buitenbeentje is Ten dans in tranendal, een klassiek aandoende compositie die op piano gebracht wordt en eigenlijk zo toegankelijk is dat we alsnog airplay op een radiostation verwachten voor Daghraven. Dat zal Op de laatste rij, daar zwijgt ge niet niet zo gauw overkomen, al bevat dit nummer echo's van de piano uit het vorige lied.
Afgesloten wordt er met het dertieneneenhalve minuut durende Ten halve gekeerd, ten hele gedwaald. Nu Kevin Imbrecht voluit de tijd neemt om zijn talent te etaleren, levert dat een episch einde op van de plaat. Wie dit jaar slechts één ambientplaat koopt, onthoudt best deze release. Ik vermoed dat ik niet zo vaak meer iets van hetzelfde niveau te horen zal krijgen in 2016.
Je kan dit album hier kopen bij Consouling. Beluister de volledige plaat hieronder:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten