Eerlijk gezegd, ik had nog nooit over My Baby gehoord tot ik deze plaat in handen kreeg. Nochtans is Shamanaid al hun tweede album en toerden ze al met Seasick Steve en Henny Vrienten. Ze speelden ook al op Lowlands, Sziget en Glastonbury. Deze half-Nederlandse, half-Nieuw-Zeelandse band is een trio dat fingerpickin' gitaren, voodoo, funk, gospel, roots en blues met elkaar mengt.
Wat een interessante mix dat oplevert, hoor je meteen in opener Seeing red, waarin ze me wat doen denken aan Little Axe. Meet me at the wishing well drijft op een geweldige bluesriff en Uprising is zo'n bezwerende mengeling van een soort werelddance met bluesrock à la Black Keys dat ik er wild van word.
Het is net die wil om alle genregrenzen te doorbreken die deze plaat en deze groep bijzonder maakt. Niet alle songs zijn even goed (persoonlijk hou ik niet zo van het te middelmatig Mary Morgan of het rustige Hidden from time) maar in zijn geheel swingt deze plaat als de beesten en dat belooft voor wat de band op een podium vermag. Afsluiter Panggajo bijvoorbeeld dipt zo diep in Indische muziektraditie met de tenen dat ik er live een heel sfeervol universum bij fantaseer.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten