Vrolijkheid en jolijt zullen we niet snel met Marble Sounds associëren. Weemoed en melancholie zijn de meest gebruikte termen om de muziek en bijgevolg de band te omschrijven. Dat het vijftal ook opgewekt uit de hoek kan komen, bewees Dance Clarence dance al. Op het nieuwe album Tautou etaleren ze deze vaardigheid nog meer.
Tautou start met de vooruitgeschoven single The ins and outs, een verrassend olijk liedje voor hun doen en ook op The first try valt de zon binnen door een net gelapte ruit. Het haast kinderlijke enthousiasme is even hartverwarmend als toen we de eerste keer een brede glimlach ontwaarden op het gezicht van Mr. E. Marble Sounds doet trouwens geregeld denken aan de rustigere Eels-nummers. K.V. wordt gekenmerkt door eenzelfde evenwicht en balans en dat maakt het goed toeven tussen de songs op deze derde plaat. Pieter Van Dessel en zijn kompanen blonken al uit in het construeren van haast perfecte liedjes terwijl ze doen uitschijnen dat ze maar wat improviseren. Voeg daar de maturiteit aan toe die ze bijna tien jaar na hun debuut-ep verworven hebben en je snapt waarom Tautou zit als je vaste plek in je vertrouwde zetel.
Net als voorheen mocht de band beroep doen op de extra stem van Renée Sys en wanneer zij de taal van Voltaire in de mond neemt, voelen we ons omarmd door een fleece dekentje, genietend van een warme chocomelk die rijkelijk met slagroom werd afgewerkt. Van wentelen in zelfmedelijden zoals voorheen evolueren we als luisteraar mee naar knus wachten op het volgende sprankeltje zon waarvan we intussen overtuigd geraakt zijn dat het wel zal komen. Het leven slaat dan wel, het zalft evenzeer, zo leerde ervaring ons.
Een vleugje Sparklehorse siert Ten seconds to count down, waardoor het klinkt als een knisperende jeugdherinnering. De melancholie waar Marble Sounds zo om bekend is, stroomt als levenssap door (How it’s going to) end. Al klinkt het allemaal matuurder, berustender en ook een vleugje vrolijker, het vijftal verloochent zijn ziel niet. Pieter Van Dessel beheerst meer dan ooit de kunst en vaardigheid om zijn licht gekwetste ziel bloot te geven op een wijze die dankbaarheid voor zoveel luisterbereidheid van ons en een groeiend vertrouwen tentoonspreidt. Een vertrouwen dat het uiteindelijk allemaal goed komt, zouden we het niet durven noemen. Wel lijkt hij ervan overtuigd geraakt te zijn dat als je de plussen en minnen optelt, je op het einde tenminste ergens rond het nulpunt uitkomt. En voor mensen als Van Dessel, Mr. E en ons is dat al een behoorlijk goed resultaat.
Je kan deze recensie hier lezen op Indiestyle. Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten