Wie ziet dat Hypercolor debuteert op het prestigieuze Tzadik-label, heeft al een vrij goed idee wat te verwachten van de band. De New Yorkers strooien zo kwistig met jazzrock dat we er bij momenten duizelig van werden. De luisterinspanning die we dienden te leveren, bleek gelukkig de moeite waard.
Tzadik is de platenmaatschappij die John Zorn oprichtte. Wat het label uitbrengt, pretendeert tot het beste van de avant-garde en experimentele muziek te horen. Niet alleen Zorn zelf, een jazzgrootmeester die zich vaak laat inspireren door de Hebreeuwse cultuur, maar ook Mededeski, Martin and Wood, Marc Ribot, Naked City en Pat Metheny brachten er al werk uit. Het trio weet zich dus omringd door illustere namen op de back catalogue. Het leidt tot ambitieus en springerig musiceren, waarin drums en gitaren over elkaar lijken te rollen. Het moge duidelijk zijn: we zijn hier ver verwijderd van enige drie-akkoordenpunk.
De luisteraar moet dan ook moeite doen om binnen te raken in de muzikale wereld die de Amerikanen scheppen. Af en toe lijkt de intro nog te voorspellen dat je oor wat rust zal gegund worden en dat je even relaxed achteruit kan leunen om de muziek tot je te nemen, zoals in het meer dan tien minuten durende Little brother. Maar voor je het weet vult de ruimte tussen je oren zich met gitaren à la Sonic Youth op zijn minst toegankelijke momenten en drums die het pad der regelmaat verlaten lijken te hebben. De houvasten uit onze platenkast (songstructuur, melodie, refrein-strofe,…) werden grotendeels overboord gegooid. Wat rest ons dan nog te doen behalve ons helemaal over te geven, ons te laten meeslepen door de maalstroom van Hypercolor en te hopen dat we het er heelhuids van afbrengen?
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten