We kunnen er ook niet aan doen: enkele maanden na de dood van Luc De Vos herinnert die andere grootheid van het Nederlandstalige lied, Frank Vander Linden, ons met de hoes van het nieuwe album aan Hij leeft. Gorki nam die namelijk op in Afrika en het beeld van de brommer met vier mannen op die een muur passeren had zo in Dakar kunnen genomen zijn. Toch is er van dit continent niets terug te vinden in de songs op Nooit genoeg van De Mens.
Het goede nieuws is alvast dat deze plaat ons meteen wist te bekoren. We horen ouder wordende mannen die niet altijd meer de nood voelen om stevig te rocken, al doen ze dat bij momenten nog wel (Pijn – dronkenschap – vriendschap, Vlinderhart en Een liefdeslied of misschien ook niet). Wat overheerst zijn mijmeringen en naar goede gewoonte sterke teksten waarin onze moedertaal gekoesterd, gestreeld, gekneed en geraffineerd wordt. De melodieën die erbij horen variëren van gewoon goed (Nooit genoeg van jou) tot hookwurms als onze favoriet Als je niets hebt. Laatstgenoemd lied mag zich nu al inschrijven in het canon van het beste van deze Brabantse band. Frank en zijn vrienden injecteerden een scheutje kleinkunst à la Jonas Winterland en het resultaat moet amper onderdoen voor klassiekers als Irene, En in Gent en Sheryl Crow I need you so.
De gastenlijst voor deze elfde plaat oogt bovendien indrukwekkend: Sarah Bettens, Gregory Frateur (Dez Mona) en Tijs Delbeke (Sir Yes Sir) mochten bijdragen aan wat tot het beste behoort van het trio. Zelf zijn wij niet zo onder de indruk van Bettens’ bijdrage en we kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat een meer contrasterende vrouwelijke stem naast die van Frank Vander Linden dit nummer (Alsof we belangrijk zijn) meer deugd had gedaan. Angst, waaraan Herman Brusselmans meeschreef, doet ons ook alweer denken aan de Jonas Winterlanden van deze wereld. “Ik wil jou, maar zonder adem / Ik wil jou maar zonder kick / Ik wil jou, maar zonder vragen / Ik wil jou omdat je beter bent dan ik”: een tekst waar we kippenvel van krijgen.
Wie tussen de regels door kan lezen (en hier en daar schreven we het zelfs al expliciet), heeft het al begrepen: De Mens wordt waardig ouder en levert hier één van zijn beste albums af, onder meer omdat de interne samenhang erg groot is en de kwaliteit geen grote uitschuivers kent. Met twee prachtsongs die het potentieel hebben om uit te groeien tot (semi-)klassiekers, Als je niets hebt en Angst, verdient De Mens, om het in ‘Komen eten’-termen te zeggen, een “dikke vier” (op vijf).
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Beluister hieronder het volledige album:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten