In de Handelsbeurs mocht Marco Z gisteren een avond waar ik met hooggespannen verwachtingen naar toegeleefd had, openen. De man wist vorig jaar nog met zijn radiohitje I'm a bird de harten te stelen van mijn dochter en jongste stiefdochter, die een gezamenlijk dansje bedachten waar de oudste stiefdochter rologend op reageerde en waar de zoon vooral het schouderophalen bij oefende. Al gauw bleek dat dergelijke liedjes de sterkte vormen van deze man, die voor de rest vooral matige liedjes bracht. Het was allemaal niet slecht (op een wel erg flauw Solar power na), maar de enige échte lichtpuntjes waren dat hitje en een even aanstekelijk spielereitje, getiteld This smile, dat ook dreef op de inbreng van de toetseniste. De cover van Pogo van Digitalism was niet van die aard dat we nu meteen op zoek gaan naar het origineel en de tweede single, Endlessly together, dat ingezet werd met een flard Revolution van The Beatles, overtuigde een pak minder live dan op plaat. Enkele van zijn nummers maakt hij overigens nog met zijn groep The Berriegordies, een tribute aan de oprichter van Motown.
Setlist:
- Smalltown simplicity
- Lonely neighbors
- Inner voice
- This smile
- Pogo (Digitalism cover)
- This ain't the town
- Strong words for weak minds
- I'm a bird
- Solar power
- Home with me
- Endlessly together
- Marketing song
Maar ik was vooral gekomen voor Villagers, dat met het tweede album {Awayland} voorlopig het beste album maakte dat ik al hoorde dit jaar. Van debuutplaat Becoming a jackal was ik meer dan gecharmeerd, van deze plaat ben ik helemaal wég! Conor O'Brien kwam helemaal alleen het podium op en zette Cecilia and her sister a capella in, om enkel met zijn eigen gitaarspel erbij de zaal helemaal stil te krijgen. Ik kende het nummer nog niet, maar alleen al de manier waarop het gebracht werd, was indrukwekkend. Voor Nothing arrived kwam er enkel wat spaarzame piano bij, waardoor de song een stuk ingehoudener klonk dan ik het van op het album gewoon ben. En al prefereer ik de albumversie, ik moet toegeven dat Villagers op deze manier wél de aandacht van het publiek vasthouden en bewondering afdwingen. Zes nummers uit het debuutalbum en op twee na alle songs uit het dit jaar uitgebracht {Awayland} kregen we uiteindelijk te horen, en persoonlijk vond ik dat de set pas echt helemaal in lichterlaaie stond vanaf Passing a message. Vooral Earthly pleasures (mét gestotter) in een erg krachtige versie was subliem. Daarna volgde nog een erg sterk Ship of promises.
Voor de bisnummers herhaalde Conor O'Brien de krachttoer van het begin van de set, door helemaal in zijn eentje That day te brengen, er enkel zijn toetsenist bij te halen voor In a newfound land you are free en af te sluiten met de hele band met het titelnummer van de debuutplaat.
Opvallende kenmerken waren in ieder geval de vibrato in de stem van O'Brien en zijn héél heldere articulatie. Zelden zijn zangers live zo goed te verstaan...
Setlist:
- Cecilia and her sister
- Nothing arrived
- My lighthouse
- Set the tigers free
- Home
- Grateful song
- The meaning of the ritual
- Memoir
- Passing a message
- The bell
- The waves
- Judgment call
- Earthly pleasures
- Ship of promises
- That day
- In a newfound land you are free
- Becoming a jackal
Geen opmerkingen:
Een reactie posten