In Belsele, nabij Sint-Niklaas, liggen een deel van mijn roots. Mijn overgrootvader, de oudste van het viergeslacht waarvan ik de jongste telg was/ben, woonde er en hoewel hij kort na mijn geboorte overleed, herinner ik me toch nog wel het huis van mijn overgrootmoeder, zijn weduwe, en het huis, in dezelfde gemeente, van de tante van mijn vader. Méér dan 25 jaar moet het geleden zijn dat ik nog in Belsele kwam, en dat ik er naar een concert ging in een échte folkclub, 't Ey, zal hier en daar een wenkbrauw doen fronsen, vermoed ik.
Aanleiding voor mijn bezoek was het optreden van het Leuvense No Angry Young Man. Nadat ik al hun beide albums mocht reviewen, was het me nog nooit gelukt hen live aan het werk te zien, en dit keer was ik vrij en speelden zij niet àl te ver van mijn deur, dus toog ik Belselewaarts...
Het voorprogramma hoorde hélemaal thuis in het folknest dat 't Ey is. Het Franse duo Balthazar Montanaro en Sophie Cavez speelden er een instrumentale set met folkinvloeden uit Polen, Hongarije, Bretagne en wellicht nog veel meer plaatsen. Want ze maakten (in overigens behoorlijk goed Nederlands) duidelijk dat hun stijl er één is die een beetje buiten de traditionele folklijntjes durft te kleuren. Hij speelde viool, zij diatonische accordeon, en samen gingen ze echt in dialoog met elkaar. Dat viel niet alleen muzikaal op, ook hun mimiek en hun lichaamshoudingen straalden die gerichtheid op samenspel uit. Ook voor het publiek was de interactie tussen beide artiesten voelbaar, en met datzelfde publiek trachtten ze ook heen-en-weer communicatie op te bouwen. Het sympathieke, jonge duo speelde vooral uit hun tweede, vorig jaar verschenen album Escales en kreeg de aanwezigen moeiteloos mee. Ze mochten nog eens terugkomen voor één bisnummer, een "abstract" nummer waarin de violist op allerlei onconventionele manieren geluidjes uit zijn viool toverde om die mooi te integreren in hun muziek. Dit soort folk kan ik wel smaken...
No Angry Young Man was gekomen om de tweede cd voor te stellen, en dus lag het accent vooral op de nieuwe nummers, al passeerden er nog aardig wat liedjes uit hun debuut de revue. In de intro klonk de band voller dan op plaat, al viel in dit optreden vooral op dat de evolutie die ze op plaat doormaakte (meer maturiteit die zich uit in meer beheersing), ook herkenbaar is in de live-set. De songs die makkelijkst blijven hangen op plaat, werden in versies gebracht die nog iets meer ingehouden en meer ingetogen klonken. De kracht en uitbundigheid die het poppy geluid van de band mee kenmerkt, kwam daardoor niet altijd evenzeer tot zijn recht, maar een vreemd (of net heel begrijpelijk) effect was wel dat de hoogtepunten daardoor eigenlijk vooral die liedjes werden die op plaat niet het meest indruk maken, en die in de huidige live-vorm wél helemaal af klinken en waarin de balans gewoon goed zit. Zo is het titelnummer van het nieuwe album, Paris rains, niet het meest beklijvende nummer (in mijn hoofd eisen Caroline, Burden, No man's land en Counting stars méér de hoofdrol op), maar het was wel hét hoogtepunt van de set omdat hier de ingetogenheid én de kracht (vooral in het tweede deel van de song werd je als luisteraar gegrepen door de machtige kracht die zanger Jeroen Van Ham erin wist te leggen) perfect in balans waren. Ook Shake on, van het debuut, maakt live een pak meer indruk dan op plaat, net omdat de band erin slaagt om een evenwicht te bereiken dat het nummer volledig tot zijn recht laat komen. Daartegenover hoorde ik bijvoorbeeld in Caroline hoe het prangende wat baan moest ruimen voor het gevoel dat hier een man zingt die zich toch nog net beheerst, want "boys don't cry"...
Evenzeer opvallend was hoe tijdens zo'n optreden de combinatie van de warme, diepe stem en de door Pieter Hulst bespeelde cello met haar warme klanken écht werkt. Het zijn op die manier beiden instrumenten die elkaar aanvullen. Het trio liet zich trouwens bijstaan door drie extra muzikanten. Je hoorde ook hier weer dat de beheersing, die de band zich eigen heeft weten te maken, functioneel is: alle instrumenten (inclusief zang) staan echt ten dienste van de songs, en zelden gaat één van de instrumenten te sterk de voorgrond opzoeken.
De beide bisnummers die No Angry Young Man bracht, Generation failure (uit hun eersteling) en Alive, zetten de lijn die we al beschreven, verder.
Setlist No Angry Young Man:
1. Intro
2. Caroline
3. Mary Jane
4. Burden
5. No man's land
6. Leaving town
7. Counting stars
8. Paris rains
9. Before I sleep
10. Morning sun
11. Shake on
Bisronde:
1. Generation failure
2. Alive
No Angry Young Man kan je nog op volgende data en plaatsen aan het werk zien:
- 12/4, Archiduc in Brussel
- 3/5, Libertad in Leuven
- 2/6, Leireken in Londerzeel
- 9/6, CC in Zundert (NL)
- 16/6, Rozenfeesten in Mechelen
Je kan hier de recensie van hun nieuw album lezen, en hier mijn mening over hun debuut.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten