Vorige week zette Democrazy Isbells, die stilaan het einde van hun tournee naderen, en Marble Sounds, die met een nieuw album onder de arm pas begonnen met touren, samen op het podium van de Gentse Vooruit. Ik was er voor Indiestyle (mijn korter en minder persoonlijk concertverslag kan je hier lezen), samen met mijn lief en een vriendin.
Wat ons alledrie toch wel opviel, en ook behoorlijk stoorde, was hoeveel er gebabbeld werd door het publiek tijdens het concert. Dat fenomeen is me niet helemaal onbekend, maar dat zelfs op de voorste rijen het getater en gesnater de muziek vaak overstemde (zeker tijdens het voorprogramma), valt (gelukkig) maar zelden voor. Ik snap het ook niet zo goed: wat ik wél snap, is dat je af en toe eens de ervaring wil delen met je vrienden en kort iets zegt, maar de hele tijd staan kletsen over vanalles en nog wat, daar ga je toch niet voor naar een concert? Stoort de muziek hen dan niet?
Soit, Marble Sounds, dat zijn tweede plaat (Dear me, look up) pas uitheeft, mocht openen. Dit is niet eens zo vreemd als je merkt dat de groep enkele leden deelt met Isbells. Zowel gitarist Gianni Marzo als Chantal Acda vulden de band aan. Opvallend in de set, waarin de nieuwe nummers de bovenhand hadden, was hoezeer elk lied gedragen wordt door een mooie melodie. En hoewel Sky high hun bekendste song blijft, was het niet het hoogtepunt van hun concert, wel No one ever gave us the right.
Isbells, dat vorig jaar zijn tweede album (Stoalin') releaste, bewees met een gevarieerde en krachtige set dat zij toch echt wel een divisie hoger spelen. Ze begonnen al goed met het titelnummer uit die plaat, maar het was eigenlijk pas vanaf Reunite dat ik het gevoel kreeg dat ze een echt fantastisch optreden aan het spelen waren. Daarvoor hadden ze al een mooi meezingmoment ingelast (dat frontman Gaëtan Vandewoude hun "Snoop Dogg-moment" noemde). Maar met Reunite legden ze de lat nog een pak hoger, en ze zouden daar eigenlijk niet meer onder duiken. We kregen een erg krachtige cover van Wolf like me, van TV On The Radio. Hun gloedvolle sound totdantoe, die associaties aan Sigur Rós opriep, werd ingeruild voor stevige indie rock, en de cover bewees dat deze band muzikaal een behoorlijk breed spectrum kan bestrijken. De knal met slingers en snippers breidde er bovendien een mooie apotheose aan.
Daarna kwam de groep vooraan op het podium plaatsvatten, netjes op een rijtje, en ze slaagden erin door akoestisch te spelen (en na een oproep om stilte van Gaëtan) het publiek inderdaad de gesprekken te laten verstommen. Na Baskin' volgde een prachtversie van As long as it takes (die je hieronder kan bekijken en beluisteren). Hoewel ik verwachtte dat ze het podium nu zouden verlaten om zich op te maken voor de bisronde, namen ze weer plaats achter hun instrumenten en we kregen nog een cover opgediend: Reason to believe van Tim Hardin. De reguliere set werd dan afgesloten met een alweer erg goed gespeeld Erase and detach.
Twee bisnummer kregen we nog, en de afsluiter brachten ze zelfs samen met Marble Sounds (tien muzikanten op het podium dus). Fantastisch concert, noem ik zoiets, en een geheide kanshebber om in mijn eindejaarslijstje érg hoog te eindigen.
As long as it takes (live in de Vooruit, 11/4/13)
Setlist Isbells:
1. Stoalin'
2. Past back
3. Heading for the newborn
4. Heart attacks
5. Letting go
6. Maybe
7. Falling in and out
8. Illusion
9. Reunite
10. Wolf like me (TV On The Radio cover)
11. Baskin'
12. As long as it takes
13. Reason to believe (Tim Hardin cover)
14. Erase and detach
Bis:g
1. Ain't gonna go home tonight
2. Celebration! (samen met Marble Sounds)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten