De Canadezen van Wintersleep starten met gezoem op hun derde album Hello hum, en eindigen in alle rust met een langzaam uitdovend Smoke. Tussen de eerste en de laatste noten van deze plaat schotelen ze ons indie rock voor waarin electronica en drums een belangrijke plaats innemen. Er wordt stevig gerockt in Unzipper, rustpunten vinden we in Saving song en Someone somewhere. Variatie is dus ook een troef van dit album, zou je denken, al hebben we toch wat moeite met de zeurderige vocalen die sommige luisteraars weleens zouden kunnen gaan irriteren.
Hum klinkt als een tot rockformatie omgebouwd Daft Punk en er zitten behoorlijk wat gelijkenissen met Fatboy Slim in In came the flood. Het is alvast een veelbelovend begin. Jammer genoeg worden beloftes niet altijd waargemaakt en al zit er altijd wel een goed idee in elke song, en in Resuscitate zelfs meerdere tegelijk, het is allemaal wat te druk en net niet overtuigend genoeg om uit de band te springen. Verdienstelijk mag dan het woord zijn dat het meest in ons opkwam, weinig bands en weinig luisteraars beschouwen dat écht als een compliment.
De zang klinkt nu eens behoorlijk Brits, zoals in Nothing is anything (without you), en dan weer alsof ze Gunter Lamoot gevraagd hebben mee te zingen (Saving song). Toch vinden we die zang doorgaans het grote struikelblok. Het zijn uiteindelijk de songs met de meeste consistentie en met een gevarieerder stemgebruik (zoals Permanent sigh) die meerdere luisterbeurten goed blijven overleven.
Hitmateriaal horen we niet meteen, daarvoor ontbreekt die ene catchy hook of dat ene beklijvende riedeltje dat zich nestelt in je oor en er een nestje bouwt. Zowel over het hele album als over zowat alle afzonderlijke nummers kunnen we ons besluit dan ook als volgt formuleren: verdienstelijk, doch gedoemd tot de vergetelheid.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten