Ansatz Der Maschine speelde met zichtbaar plezier. De combinatie van soms dromerige electronica en de live instrumenten (met onder meer mandoline, saxofoon en hoorn) levert de ideale voedingsbodem voor de zangpartijen van zangeres Leen. Bovendien krijg je als bonus soms eenvoudige, steeds betoverende visuals te zien, die de sfeer van de nummers extra ondersteunen. Rijkelijk wordt geput uit Heat, en daartussen een lied uit het oudere Painting bad weather on her body. Het magistrale einde vormt, net als op Heat, A never ending blues, exploderend in een brok post-rock geschoold op bluesleest.
Setlist:
1. Intro
2. The desert story
3. The last fire
4. Le vent polaire
5. Going north (taking her horse with me)
6. February 11th
7. Breakcore
8. Earth
9. A never ending blues
I Am Oak heeft één van de mooiste platen van dit jaar gemaakt, met Nowhere or Tammensaari. Daaruit plukte de band de openingsnummers van deze avond, en er werd ook geëindigd met Reins en Palpable. Opvallend is hoezeer de nieuwe songs eruit springen, in een set waarin ook de twee vorige platen vertegenwoordigd zijn. We zagen I Am Oak al eens op de Gentse Feesten aan Sint-Jacobs, veel te vroeg op de avond, en toen dachten we dat het daaraan lag dat ze de verwachtingen die het recente album creëerde, niet konden inlossen. Jammer genoeg bleek ook in een kleine zaal de lat te hoog om de magie van Nowhere or Tammensaari ook live waar te maken. Daarvoor ging de vaart te vaak uit het concert: de gitaren werden veel en lang gestemd en de groep heeft weliswaar een vreemde, droge en zelfs wat bizarre vorm van humor om uit te putten voor de bindteksten, maar die geven teveel de indruk dat de bandleden zelf ook niet zo goed weten wat aan te vangen met de lange stiltes.
Setlist:
1. Storm
2. Marrow
3. Ancient
4. Famine
5. Honeycomb
6. On trees and birds and fire
7. Cluster
8. Roam
9. I
10. Murmur
11. Reins
12. Palpable
Flying Horseman startte de set met t.m.l., dat ook het dit jaar verschenen Twist opent, en dat is natuurlijk een goeie zet. Badend in rood licht werd een nachtsfeer opgeroepen waarin ook bands als Morphine en Soul Coughing, hoewel die een heel ander muzikaal palet bespelen, zich thuis voelden. Bert Dockx speelde zo enthousiast dat algauw een snaar brak, al was dat vermoedelijk niet voor het eerst, afgaand op het aantal reservesnaren waarmee hij zijn voorzienigheid op het podium etaleerde. Er waren hoogtepunten genoeg in dit optreden, zowel uit het recente album als uit voorgang Wild eyes: het al eerder genoemde t.m.l., Twist, bisnummer Tied en Landmark/Lament, dat getooid gaat met regelrechte U2-riffs uit de periode Achtung baby en Zooropa. Hoewel de bandleden moe waren en de frontman zelfs een beetje ziek, kregen we een kort maar krachtig optreden dat ons de nieuwe dag inleidde, want middernacht was intussen verstreken.
Je kan deze review ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten