Gezien: The broken circle breakdown

Gaat dat zien! Hoort de muziek! The broken circle breakdown is een film die u niet aan u mag laten voorbijgaan. Verwacht één van de meest heftige ervaringen die u in een cinemazaal kan beleven. Felix Van Groeningen heeft na De helaasheid der dingen een film gemaakt die nog meer naar de strot grijpt. Dat is onder meer te danken aan de geweldige acteerprestaties van Johan Heldenbergh en Veerle Baetens, maar evenzeer aan de prachtige en erg passende bluegrass die de soundtrack vormt, het rake verhaal, de prachtige beelden, de juiste toon die gevonden wordt en het erg geloofwaardig en de kijker meezuigende geheel dat deze film vormt.
Didier en Elise hebben een dochtertje samen, Maybelle, en spelen nadat ze elkaar hebben leren kennen in de bluegrassband van Didier en zijn maten. Maybelle krijgt kanker en al het verdriet om de ziekte en dood van hun dochtertje zet hun relatie en hun levens onder heel wat druk. De verschillen tussen beide hoofdpersonages worden erdoor uitvergroot en hun verbondenheid wordt brozer. Ik ga hier niet verklappen hoe het afloopt, en kan u wel verzekeren dat al lang voor het einde van de film u emotioneel zo meegesleurd bent dat u zich tot diep in uw ziel zou kunnen geraakt voelen.
Heel mooi vind ik ook de scène waarin Didier aan Elise uitlegt wat er zo bijzonder is aan bluegrass. Ik knikte gewoon de hele tijd instemmend, want hij verwoordt precies waarom zulke muziek zo mooi kan zijn.
Toen ik na de film thuiskwam, wou ik Pissin in a river opzetten (van Patti Smith), het nummer dat me telkens opnieuw laat huilen. Want huilen, daar had ik behoefte aan. Dat klinkt immens triest en ook wel een beetje ontradend om deze film te zien, al is het wellicht ook zo dat mijn eigen verdriet om mijn eigen verloren kind heel erg getriggerd werd, net als andere bronnen van verdriet. En dan doet het soms echt wel eens "deugd" om je tranen de vrije loop te laten...

(Overigens, ik heb uiteindelijk wat bluegrassmuziek opgelegd...)