Nick Drake! Zo, het hoge woord is eruit. Het zou ons verwonderen mochten wij de enigen blijken te zijn die The Bony King Of Nowhere na beluistering van zijn nieuwe plaat (The bony king of nowhere) vergelijken met de legendarische bard, wiens cultstatus niet te evenaren is.
Opener Across the river begint nochtans alsof hij ook op voorganger Eleonore had kunnen staan. Het klinkt hooguit wat uitgebeender dan de songs die Bram Vanparys toen met zijn band op plaat zwierde. Gaandeweg echter valt die soberheid meer en meer op naarmate dit album, dat Bram helemaal in zijn eentje opnam op amper één avond, zich een weg baant naar je oren. Daartoe had hij zich twee weken teruggetrokken in een oud huis in Mirwart, nabij Saint-Hubert in de Ardennen waar een mens al eens teruggeworpen durft te worden op zichzelf. Die omstandigheden zijn een perfecte verklaring voor hoe de plaat is gaan klinken.
Bram Vanparys lijkt met zijn rijzige, ranke gestalte sowieso wat op Nick Drake, en wanneer hij ook muzikaal terugvalt op de basics die tevens al aanwezig waren in zijn eerder werk, vallen eveneens de muzikale gelijkenissen op. Uiteraard is dat niets om beschaamd over te zijn, en voor ons geen reden tot treuren. Nick Drake is een referentie die menig artiest met fierheid zou willen dragen. Travelling man, het vooruitgestuurde proevertje, mengt het muzikale universum van Drake met die typische, warme, intussen zo herkenbare stem van The Bony King Of Nowhere. De vlekkeloze articulatie maakt de tekst nog indringender, en met een nummer als dit schrijft hij zich voor eeuwig in de aloude folktraditie in. Ook daarover zul je hier geen onvertogen woord lezen. En als er een vleugje alt-country insluipt (Lonesome girl), klinkt het even loepzuiver. Meteen erna krijgen we overigens weer pure folk, met een eenvoudig riedeltje dat eindeloos herhaald lijkt te worden (Valerie). Elk nummer baadt in zulk een intieme sfeer dat je bijna zou hopen dat Bram Vanparys een tournee zou opzetten van enkel huisconcerten, een setting waarin deze plaat volledig tot zijn recht kan komen.
Hebben we dan geen enkele opmerking te maken over deze cd? Als we heel eerlijk zijn, moeten we bekennen dat we toch meer houden van het bredere, rijker uitgesmeerde palet dat Bram samen met zijn band weet te bereiken. De intrinsieke kwaliteiten van de liedjes mogen dan even groot zijn, de arrangementen die The Bony King Of Nowhere in volledige bezetting weet af te leveren zijn nu eenmaal nog smakelijker.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten