Gertjan Van Hellemont, muzikant bij The Bony King Of Nowhere en producer van onder meer Love Like Birds, heeft zijn eerste eigen ei gelegd. De single Shimmer & glow had verwachtingen geschapen die voor het gelijknamige album misschien moeilijk in te lossen zouden blijken. We prijzen ons en jullie gelukkig, want Douglas Firs slaagt erin die beloften waar te maken en en passant nieuwe verwachtingen toe te voegen.
Het geluidspalet van de eerste single sluit nauw aan bij Absynthe Minded (het had met gemak hùn song kunnen zijn, dachten we altijd) en daar voegen andere nummers nog heel wat referenties aan toe: The Black Keys in I don't think you're good to have around, Melanie in Baby Jack en Boz Scaggs in Dirty dog, om er slechts enkele te noemen. De piano in Apple lijkt weggelopen bij Dr. John, terwijl in datzelfde lied de aandachtige luisteraar zelfs een echo van Bob Dylan opvangt.
Het album klinkt afwisselend triest en vrolijk, zelfs wanneer het gevoel dat uit de teksten spreekt niet noodzakelijk hetzelfde is. Douglas Firs maakt graag gebruik van alledaagse beelden, die banaal lijken op zich, en er tegelijk in slagen het gevoel op scherp te zetten. Charlie die zijn best doet om zijn broccoli op te eten, kan het alledaagser en herkenbaarder? En toch is het in wezen intriest.
Gertjan liet zich omringen door goede muzikanten, van zijn broer Sem tot leden van onder meer Trixie Whitleys band, The Bony King Of Nowhere en Balthazar, en gastvocalen van Renée. Hij deelde de productie met Gert Jacobs, die al eerder de eveneens op deze plaat aanwezige Senne Guns producete, en werkte met veel zorg aan zijn debuut. Daardoor klinken zowel de globale sound, de samenhang tussen de nummers als de details erg goed. Soms stamp je mee op de beat (Dirty dog), soms zit je haast roerloos te luisteren naar gefluisterd verdriet. Afsluiter Thought it was you klinkt bijvoorbeeld zo somber dat je bij wijze van spreken de plaat hoort eindigen op de plons van een zich verdrinkende jonge gevoelige artiest.
Wie op deze wijze debuteert, legt de lat zelf hoog. We hebben er alle vertrouwen in dat de amper 21-jarige Douglas Firs al zijn jeugdige kracht in de strijd zal gooien om die lat ook in de toekomst te blijven overschrijden.
Je kan deze recensie ook hier lezen op Indiestyle. Het verslag van de cd-release in de Minarschouwburg in Gent lees je hier en het interview dat ik met Gertjan had, hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten