Vooruit concert: Bonnie 'Prince' Billy

We hebben een soort perfectie gezien: geen foutloze perfectie, maar perfectie die erin bestaat dat ze fouten toelaat omdat ze integraal deel uitmaken van het wezenlijk menselijke van muziek. We zagen Bonnie 'Prince' Billy dinsdag een optreden geven dat de essentie van live muziek perfect wist te vatten: mooie muziek, gezongen verhalen waar je in gesleurd wordt, willens nillens, en het menselijke, feilbare zoeken om wat niet uit te drukken valt toch te vatten in noten en woorden.
De avond begon met de Noorse Susanna die Jolene coverde zoals Tori Amos het misschien ook wel had gedaan: slepende zang, heersende pianoklanken en spaarzame gitaartoetsen. Het was de voorbode voor de rest van haar set, wat jammer genoeg wel betekende dat we de hele tijd hetzelfde stramien te horen kregen, en dat ging na een viertal nummers al behoorlijk vervelen.


Het contrast met wat volgen zou, was daardoor natuurlijk des te groter, want Bonnie 'Prince' Billy zette in met Time to be clear, en Will Oldham ondersteunde zijn muziek en verhaal met vreemde grimassen, vreemde bijbewegingen met armen en vooral benen, beeldde zijn verhaal uit en kronkelde zijn stem op de manier die zo onmiskenbaar herkenbaar is doorheen alles wat hij maakte. Want moge het Palace, Palace Songs, Palace Brothers, Bonnie 'Prince' Billy of onder zijn eigen naam zijn, die ene stempel krijg je gegarandeerd: een unieke stem die hortend en botsend de weg aflegt naar je oor.
Uiteindelijk zouden we meer dan 2,5 uur verwonderd en in verwondering luisteren en kijken naar de vier muzikanten op het podium, die verhalen brachten die in hun eenvoud universeel bleken, muziek die tijdloos is en waarin het oude werk en het nieuwe werk in elkaar overvloeien en tegelijk klinken alsof ze al bijna een eeuw oud zijn en alsof ze pas gisteren werden geschreven. New whaling, The lion lair, Quail and dumplings, There is no god en zovele andere songs passeerden als een parelsnoer de revue, en betoverden het soms ademloos publiek. Bonnie 'Prince' Billy koos er voor om de twee songs die het recentste album Wolfroy goes to town uiteindelijk toch niet haalden, alsnog te brengen, en ze misstonden absoluut niet in de prachtige set.
Tussen de nummers door bleek Will Oldham een bijzonder grappige man, die zichzelf weet te relativeren, die perfect het publiek bespeelt en betrekt en die zo'n nonchalance weet uit te stralen dat hij een (weliswaar zeer getalenteerde) nonkel op een feestje lijkt, die de gitaar ter hand neemt als de zon zich met zijn laatste stralen vasthoudt aan de horizon en alvast het nog aan te steken kampvuur inzet met de meest pure folksongs. En zelfs wanneer hij een nummer inzet met de verkeerde tekst of zich even niet meer de tweede strofe herinnert van het achtste bisnummer, gaat hij daar met zoveel flair, humor en zelfrelativering mee om dat je haast zou gaan twijfelen of het niet met opzet was... Want Will Oldham is een rasechte, pure, onversneden entertainer in een genre dat zichzelf soms te serieus neemt. En bovenal voel je dat dit is hoe muziek gemaakt wordt: je brengt instrumenten, zang, melodie en verhaal samen en bouwt ermee, en je morst al eens, waarna je verder bouwt tot het prachtig eindresultaat staat als een huis.
Vier bisnummers kregen we, met veel zichtbaar plezier gespeeld, en van een ongelooflijke kwaliteit, en toen het publiek om meer vroeg, kreeg het nog een tweede bisronde, waarin het derde bisnummer (een vrolijke meezingen, zo waar) in zijn finale overging naar een akoestische versie. Daarna namen Will, de zangeres en de gitarist plaats helemaal vooraan op het podium om nog een laatste toegift te doen, helemaal onversterkt, zowel de zang, de gitaar als de autoharp (die zelfs een solo toebedeeld kreeg). Ze hadden er duidelijk schik in en ze leken uiteindelijk met tegenzin, maar dankbaar, het podium te verlaten.
Zo lyrisch als we werden, u heeft het ongetwijfeld al begrepen: wie erbij was, koestert deze herinnering eeuwig en wie er niet bij was, zal zichzelf eeuwig vervloeken...


Je vindt deze review ook hier op Indiestyle.

Setlist (bron: Focus-Knack) :

1. Time to be Clear
2. Merciless and Great
3. There is No God
4. Beware Your Only Friend
5. Someone Coming Through
6. Champion
7. You Can’t Hurt me Now
8. Another Day Full of Dread
9. New Whaling
10. Out of Mind
11. Whipped
12. Quail and Dumplings
13. The Lion Lair
14. Teach Me To Bear You
15. Three Questions
16.Troublesome Houses

Bisronde 1:

1. Because of Your Eyes
2. A Beast For Thee
3. Island Brothers
4. New Partner

Bisronde 2:

1. The Sounds Are Always Begging
2. Wolf Among Wolves
3. Pack Up Your Sorrows
4. I Called You Back.