Kevin Ayers

De laatste dagen luister ik opnieuw regelmatig naar Still life with guitar, een album uit 1992 van Kevin Ayers, dat ik toen kocht op basis van het intrigerende I don't depend on you. De tekst van dat nummer sprak mij enorm aan :

Radio's playing the blues

Somebody's making the news
And I'm rolling along in the way that I do
Saying I don't depend on you

Hearing the words that you say

Watching you walking away
Telling myself I'm just feeling blue
And I don't depend on you

Now you're all over there all alone in your chair
While I'm over here drinking wine
And I'm asking the sky won't you please tell me why
That woman could never be mine

It's getting late by now
I've got to keep moving somehow
Telling myself I'm just feeling blue
And I don't depend on you

Now you're all over there all alone in your chair
While I'm over here drinking wine
And I'm asking the sky won't you please tell me why
That woman could never be mine

It's getting late by now

I've got to keep moving somehow
Telling myself I'm just feeling blue
And I don't depend on you

Vooral de manier waarop Ayers het lied zingt, met zijn slepende stem, maakt het verlangen én evenzeer de gelatenheid heel erg tastbaar. Hij lijkt zichzelf zonder hoop op slagen en tegen beter weten in te willen overtuigen, enkel maar omdat je nu eenmaal op die manier kan overleven na een breuk...
Het hele album was een openbaring voor me, vooral omdat ik zelden zulke "laid-back" muziek had gehoord op dat moment, en omdat de muziek rust bood, maar de teksten toch ook vaak herkenbaar bleken.
Ook qua vormgeving was het album atypisch voor wat ik toen kende. Een heel sobere hoesfoto met een getekend lettertype dat niet helemaal goed inkleurd werd, het wekte een indruk alsof er heel snel nog iets in elkaar geflanst moest worden. En tegelijk klopt het qua charme helemaal met de plaat.
Nadien maakte ik kennis met ouder werk van Kevin Ayers, van wie ik verder niet veel vernam (ik zag op zijn website dat hij -geruisloos, zo lijkt het wel- 15 jaar later, in 2007, nog een album uitbracht : The unfairground). Maar voor mij blijft dit album mijn favoriete Ayers-plaat, omdat ze mij meteen wist te grijpen, en (al gingen er ook jaren voorbij waarin ik de plaat nog amper afspeelde) nooit meer echt losliet. En ook beluisteringen vandaag zijn vervuld van zulke behaaglijke herkenning en thuis-komen, dat ik ervan overtuigd ben dat ik Still life with guitar de rest van mijn leven voorzichtig en met mondjesmaat zal blijven koesteren...