Amatorski

Vorig jaar waren we al erg gecharmeerd van Come home van Amatorski, en bij uitbreiding van de hele debuut-EP Same stars we shared. Intussen heeft de band haar eerste volwaardige album, TBC, uitgebracht.

Een kinderlijk speelgoedpianootje lijkt in Fading de plaat te openen. Toch klinkt die niet zozeer speels, als weer zeer melancholisch en dromerig, wat bij deze band natuurlijk niet hoeft te verbazen. Soldier, de eerste single uit de plaat, zou niet misstaan hebben op de soundtrack van een ijzingwekkende X Files aflevering. Buitenaards leven lijkt echt wel mogelijk als je Inne Eysermans over de als bubbels uiteenspattende blieps hoort zingen. Alles zit goed in dit nummer, de zang en de muziek, de sfeer en de opbouw. Het is in de details dat je hoort hoe uitgebalanceerd dit lied wel is geworden, hoe afgewerkt (maar niet afgelikt) het geworden is. En net als Angel van Massive Attack wordt er magistraal afgesloten door alle elementen één voor één uit te laten sterven...
Never told zouden we zonder het voorgaande wellicht ook als wereldsong beschouwen, maar weelde went, en het is alsof je eerst een dvd met hoogtepunten van Barcelona bekijkt en nadien een toch ook niet onaardige topper uit de Premier League bekijkt... Ook hier zit weer alles goed, is de opbouw prachtig en amper 3 nummers ver moet je vaststellen dat Amatorski meesterlijk is in het neerzetten van sfeer.
Het tempo wordt een klein beetje opgevoerd in de aanhef van Peaceful waarin het verlegen stemmetje van de zangeres tegen een wat andere achtergrond geplaatst wordt. Terwijl op de achtergrond een riedel die een vroeg U2-anthem had kunnen worden, herhaald wordt, trekt de zang de eerder uitgezette lijn door, en net dat "contrast" maakt het geheel rijker. Slechts 4 regels tekst heeft Inne nodig, al had ze voor mijn part haar boodschappenlijstje kunnen zingen zonder aan effect in te boeten...
Een lichte toets jazz luidt 22 Februar in, en we vallen in herhaling als we de neergezette sfeer roemen, de voorzichtige zang, alle elementen dus die ook al voorheen in dit album zo nadrukkelijk aanwezig zijn. Hoewel 8 November weer rustiger is en die jazzy toets mist, ligt het nummer in het verlengde van al het voorgaande. Het blijkt vooral een rustpunt, dat als langste nummer van het album (7,5 minuten lang) de tijd neemt om te ontpoppen.
Met The cheapest soundtrack lijkt het album het al na goed een halfuur voor bekeken te houden. Net als het openingsnummer klinkt dit erg kinderlijk, al zijn het nu vooral de zang en de lo-fi klank die dat effect oproepen. In de verte, zo lijkt het wel, klinken wat onvaste blazers, als toevallig aangewaaid. Nadat ze weggewaaid zijn en het nummer in mist verdwijnt, volgt na minutenlange stilte nog een onverwacht extra met Anthem & Hop-è. Dit nummer klinkt alsof het opgenomen is midden een regenbui (door de ruis op de achtergrond) en het lijkt wel alsof Amatorski een vrouwelijke variant van Sigur Rós neerzet...
Natuurlijk kan je betreuren dat dit debuutalbum eigenlijk niet meer geworden is dan een langgerekte EP, maar nu hoeven we tenminste niet te zeuren over "ze hadden beter wat selectiever gewerkt" of "nummers die er teveel aan zijn". Het enige overbodige zijn de stilteminuten voor de mystery track...