Internet en steeds meer gespecialiseerde muziekpers zorgen ervoor dat wie de platgetreden paden der hitparades durft verlaten, begin aan een eindeloze expeditie doorheen een zeer divers muzieklandschap. De parels die voor de zwijnen gegooid worden, zijn intussen niet meer te tellen. Zelfs binnen één welbepaald genre en binnen het Angelsaksisch gebied is het onmogelijk geworden om alle goeie releases te kunnen volgen, en hoe breder mijn zijn muziekspectrum kiest, hoe onoverzichtelijker het aanbod eigenlijk is. Voordeel is wel dat het met wat ervaring heel goed mogelijk is hele dagen naar muziek te luisteren en handig alle zwakke platen te omzeilen.
Tussen al dat boeiends zitten vaak ook gewoon goeie albums, die je voorheen gekoesterd zou hebben, maar die nu in de platenkast een beetje in de vergetelheid raken, omdat er zoveel te beluisteren valt dat nóg beter is... Dat lot is misschien ook wel Susanne Sundfør beschoren, want deze Noorse bezit voldoende klasse om op instemmend geknik van ons te mogen rekenen, maar anderzijds vrezen we dat ze temidden een rijke muzikale oogst niet veel meer dan “één van...” de goeie releases wordt.
De variatie op internationaal debuut The Brothel is zeker één van haar troeven, van een sprookjesachtig Black Widow tot een door synths en haastige drums voorgestuwd titelnummer. Aan strijkers is er geen gebrek in It's All Gone Tomorrow en er zijn de feeërieke belletjes in As I Walked Out One Evening. Over al die instrumenten heen wordt een lieflijke, bijna angelieke stem gedrapeerd, die bij momenten doet denken aan Agnes Obel.
Dit album zal niet misstaan in menige platenkast, zoveel is duidelijk.
Anderzijds vragen we ons toch ook af waarmee deze Susanne Sundfør buiten de rest uitsteekt en waarom we ook na enkele maanden nog zouden teruggrijpen naar dit schijfje. Want al is er op de hele plaat niet één tegenvallend nummer te horen en blijft de kwaliteit over de hele lijn goed, er zijn ook niet echt uitschieters te vinden op dit plaatje.
Of wacht... Na enkele beluisteringen onderscheidt Knight of Noir zich toch telkens weer een beetje van de rest, als de ene soldaat die zijn hoofd eventjes boven de loopgraven durft uit te steken. “I'm on a roll...”, zo zingt Susanne rustig over de pauken en de kabbelende piano heen, en onwillekeurig laten we ons telkens verschalken tot de gedachte dat het hier om een cover van Lucky van Radiohead gaat. Daar groeit het nummer langzaamaan van weg, om in 5 minuten op eigen benen te gaan staan, en ons helemaal over de streep te trekken.
Ons eindoordeel valt dan ook bondig samen te vatten als : goed plaatje, met één echte uitschieter die we met plezier op iPod of mp3-speler zwieren.
Deze recensie vind je ook hier op Indiestyle.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten