Caged Animals

Amper 33 minuten lang, verdeeld over 11 songs, probeert Caged Animals ons te overtuigen dat hun verkeerdelijk hier en daar als debuut voorgestelde album, Eat their own, een plaatsje verdient tussen de haast onaflatende stroom goeie releases die ons bereiken.

Liefhebbers van Deerhunter en Beach House mogen in hun handen wrijven en zullen Caged Animals, het solo-project van Vincent Cacchione (van de band Soft Black), wellicht aan hun borst drukken. Dat is niet onterecht, zoals single Teflon heart bewijst: een melodieuze song wordt door hoge gitaartonen van alle gladheid ontdaan. Wat ontstaat, is een lied dat opvalt tussen andere singles, en toch blijft haken in ons muzikaal geheugen.

Haast even aanstekelijk zijn West Coast popdeuntjes This summer I'll make it up to you en The NJ turnpike, helemaal uit de late jaren '60 naar ons gekatapulteerd opdat we ons -ondanks de winter- in zonnige surfoorden in Californië zouden wanen. Vooral laatstgenoemde song klinkt erg laidback en relaxed. Het is een state of mind waar ze ons graag naartoe brengen, al is dat niet altijd even geslaagd: Piles of $$$ is zo loom en kabbelend dat Caged Animals hier in vrijblijvendheid verzandt. Ook Feelingz verwatert tot wat we beleefdheidshalve maar gewoon gezaag zullen noemen...

Nochtans blijft de plaat bewijzen dat Caged Animals echt wel wat te bieden heeft: All the beautiful things in the world drijft op een Butthole Surfers-ritme, en Somebody to use, dat aanvankelijk klinkt als een kerstliedje vol belletjes en harmonische samenzang, kreeg een onbestemde scheut Fleet Foxes mee. Lips that turn the night to fire neigt zodanig naar Joy Division, dat je even denkt dat Ian Curtis zowaar het geluk gevonden heeft en met plezier komt meespelen, zijn songs kwistig uitdelend aan bands die nochtans weinig met Joy Division gemeen lijken te hebben.

Het hoge stemmetje van Vincent Cacchiano situeert zich ergens tussen Fleet Foxes en The Low Anthem, maar soms valt het over de rand en wordt het irritant, zoals in afsluiter Instant <3breaker.

Wie hier en daar de juiste song weet over te slaan, schaft zich met dit plaatje een te koesteren pareltje in wording aan, en gunt Caged Animals zijn bestaansrecht. Daar zijn vele nevenprojecten allang blij mee...

Deze recensie kan je ook hier lezen op Indiestyle.

Liederen van de week (2011)

Dit waren dit jaar de liederen van de week:

1. Wild thing - Noah And The Whale
2. Gutters - Arquettes
3. Teevee - The Van Jets
4. San Pedro - Mogwai
5. Helplessness blues - Fleet Foxes
6. Rolling in the deep - Adele
7. Fragile No. 4 - Dustin O'Halloran
8. Crazy vibes - Selah Sue
9. The game - Das Pop
10. On your side - Sherman
11. Under cover of the darkness - The Strokes
12. Post break-up sex - The Vaccines
13. Not enough - J. Mascis
14. Satellite - The Kills
15. L.I.F.E.G.O.E.S.O.N. - Noah And The Whale
16. I've got this friend - The Civil Wars
17. Black video - SX
18. Riverside - Agnes Obel
19. I love my harbour - Hundreds
20. Don't sit down cause I've moved your chair - Arctic Monkeys
21. Pumped up kicks - Foster The People
22. F.R.A.N.T.I.C. - Too Tangled
23. The worst part - Lucy Wainwright Roche
24. Civilian - Wye Oak
25. Soldier - Amatorski
26. How come - Avi Buffalo
27. In want of something - School Is Cool
28. Try to sleep - Low
29. Can't keep Johnny down - They Might Be Giants
30. Weather of a killing kind - The Tallest Man On Earth
31. Forensic shimmy - Wugazi
32. Lorelai - Fleet Foxes
33. Skip the rope - Das Pop
34. Somebody that I used to know - Gotye
35. Don't play no game that I can't win - Beastie Boys
36. Days are forgotten - Kasabian
37. Holocene - Bon Iver
38. Someone like you - Adele
39. Whaddaya mean by that - John Cale
40. Sorry with a song - Josh T. Pearson
41. Burden - No Angry Young Man
42. Lucky now - Ryan Adams
43. Lesson no. 7 - Clock Opera
44. Lonely boy - The Black Keys
45. This I've heard - New Hands
46. Curbside - James Blake
47. Machu Picchu - The Strokes
48. Ivory - Congorock
49. Oostende - Spinvis
50. Video games - Lana Del Rey
51. Gathering stories - Jònsi
52. Wetsuit - The Vaccines

Verscheidene bands slaagden er dit jaar in mij tweemaal te bekoren: The Vaccines, Noah And The Whale, The Strokes, Das Pop, Adele en Fleet Foxes.

Voor de single van het jaar hoef ik niet lang te twijfelen: enkel The Black Keys kwamen nog in de buurt, maar Gotye kaapt die prijs weg, én hij leverde ook de favoriet van mijn kinderen dit jaar :

Somebody that I used to know - Gotye

Lied van de week : week 52 - 2011

Wetsuit - The Vaccines

The Vaccines tekenden dit jaar voor één van de beste debuutalbums (nummer 5 in mijn top 10 van beste albums van dit jaar), en uit dat album komt ook deze aanstekelijke single, Wetsuit, waarbij ze voor de clip gebruik maakten van de populaire app Instagram.


Je kan het album What did you expect from The Vaccines? hier kopen.


Lyrics :


If at some point we all succumb
For goodness sake let us be young
Because time gets harder to outrun
And I'm nobody, I'm not done
With a cool cool breeze and dirty knees
I rest on childhood memories
We all got old at breakneck speed
Slow it down, go easy on me
Go easy on me


Put a wetsuit on, come on, come on
Grow your hair out long, come on, come on
Put a t-shirt on
Do me wrong, do me wrong, do me wrong


If it's up and after you
What do you suppose that you would do?
You're all whacked out from lack of sleep
You blame it on the friends you keep
You want to do things differently
And do them independently
We all got old at breakneck speed
Slow it down, go easy on me
Go easy on me

Put a wetsuit on, come on, come on
Grow your hair out long, come on, come on
Put a t-shirt on
Do me wrong, do me wrong, do me wrong
Put a wetsuit on, come on, come on
Grow your hair out long, come on, come on
Put a t-shirt on
Do me wrong, do me wrong, do me wrong


Does holy water make you pure?
Submerged your vision's just obscured
You're a lot like me
In up to our knees
In over your chest is way too deep


Put a wetsuit on, come on, come on
Grow your hair out long, come on, come on
Put a t-shirt on
Do me wrong, do me wrong, do me wrong
Put a wetsuit on, come on, come on
Grow your hair out long, come on, come on
Put a t-shirt on
Do me wrong, do me wrong, do me wrong

Top 10 van 2011 : concerten

Een overzicht van de tien meest memorabele concerten die ik dit jaar zag :



10. Loudon Wainwright III - AB - 2/5



9. Laura Veirs - Botanique - 14/2



8. The Leisure Society - Nijdrop - 7/9



7. Timber Timbre - "kerk/huisconcert" - 30/8



6. Chris Brokaw + I Do I Do - Secret Hero Concert - 3/6



5. Explosions In The Sky - AB - 24/5



4. The Bony King Of Nowhere + Kiss The Anus Of A Black Cat - Nijdrop - 22/4



3. Kaizers Orchestra - Vooruit - 27/3

2. The Tallest Man On Earth - Koninklijk Circus - 20/5

1. Josh T. Pearson - huisconcert - 21/4

Je kan mijn top 10 albums en concerten ook hier terugvinden op Indiestyle.

Top 10 van 2011: albums

Hieronder volgend niet noodzakelijk de tien béste platen van het jaar, want er verschijnen zoveel goeie albums, dat het amper nog bij te houden en ik sommige nochtans steengoeie albums misschien maar één of twee keer heb beluisterd (totnogtoe). Dit jaar ben ik er immers in geslaagd om eens wat meer vele luisterbeurten aan eenzelfde album te wijden, waardoor ik sommige platen méér in de diepte ben gaan waarderen. En dan komen we tot de volgende, tien belangrijkste platen van het jaar :



10. Helplessness blues - Fleet Foxes


Fleet Foxes zorgde in 2008 voor een opmerkelijk debuut dat nog steeds één van de mooiste albums van de afgelopen jaren blijft. Dit jaar schonken ze ons een opvolger, die niet even goed bleek, maar toch nog steeds tot de top van de platen van dit jaar behoort.



9. tbc - Amatorski


Amatorski bracht dit jaar het debuutalbum uit, dat we hier al uitvoeriger bespraken.



8. Eleonore - The Bony King Of Nowhere


Bram Vanparys, beter gekend als The Bony King Of Nowhere, heeft niet alleen iets met Amatorski, maar net als zij bracht hij dit jaar een prachtige plaat uit. Die overtrof zijn debuut Alas my love vér, en ik heb hem dit jaar ook nog eens tweemaal live aan het werk gezien (in JH Nijdrop en een huisconcert). Hij is bij uitstek de Gentenaar van het jaar...



7. Inni - Sigur Ròs


Ik kreeg voor mijn verjaardag van mijn lief dit dubbelalbum (mét DVD -die ik nog moet bekijken-) : een live-album van mijn favoriete IJslanders. Dit dubbelalbum begint overigens bijzonder sterk, met Ný batteri, waarin de hemelse klanken en sfeer van de studioversie perfect gekoppeld wordt aan de kracht van een optreden. Dat lukt niet in alle nummers éven goed, maar toch blijft dit één van de sterkste live-platen die ik ken, en ik hoop echt dat ik Sigur Ròs toch ooit eens écht kan zien optreden...



6. The king of limbs - Radiohead

Hier besprak ik het album van Radiohead al eerder.



5. What did you expect from... - The Vaccines


Facebookvrienden leveren me vaak leuke tips, en zo gebeurde het dat ik nog voor er wat ruimere media-aandacht kwam voor The Vaccines, ik dit album al wou beluisteren. Op het internet vind je zowat alles, en na een eerste beluistering besloot ik deze plaat te kopen. Daar heb ik geen moment spijt van gehad ! Dit is het soort "simpele" gitaarrock waar ik als een blok voor val.



4. Entropology - School Is Cool


Met het debuutalbum van School Is Cool mocht ik dit jaar écht een topalbum, waar bovendien reikhalzend naar uitgekeken werd, recenseren voor Indiestyle. Je kan het resultaat daarvan zowel hier als hier lezen.



3. Hewers of wood and drawers of water - Kiss The Anus Of A Black Cat



Toch was het beste Belgische album voor mij dit jaar niet dat debuut, noch de twee al eerder vermelde albums (van Amatorski en van The Bony King Of Nowhere), maar wel van iemand die aanmerkelijk minder aandacht kreeg. Kiss The Anus Of A Black Cat zag ik ook tweemaal dit jaar (als voorprogramma tijdens een huisconcert en als voorprogramma voor The Bony King Of Nowhere), en naar zijn plaat luisterde ik -zeker in de eerste helft van het jaar- ontelbare keren. Hier kan je lezen wat ik er al eens eerder over schreef.



2. El camino - The Black Keys


The Black Keys zijn The White Stripes van de voorbije jaren. Hun in blues gedrenkte rock, hun basic bezetting, hun hoezen en clips zonder veel franjes : de muziek telt én kan tellen ! Prachtig album alweer, waar ik nog maanden zal van blijven genieten, dat weet ik nu al !



1. Last of the country gentlemen - Josh T. Pearson


Voor mij was dit de plaat van het jaar : Last of the country gentlemen van Josh T. Pearson. Al in het begin van dit jaar raakte ik helemaal in de ban, toen ik zijn album op aanraden van een goeie muzikale vriend kocht, en hij enkele weken later een huisconcert speelde. Ik sprak toen met de man, die erg innemend en grappig was. Uiteraard besprak ik (hier) al eerder dit album op mijn blog. Het hele jaar door haalde ik deze plaat (die ik in april liet signeren) trouwens regelmatig uit de kast, en zo werd het ook de meest gedraaide CD van het jaar.

Lied van de week : week 51 - 2011

Gathering stories - Jònsi

Crush Creative // Gathering Stories from Agency Rush on Vimeo.

Nog niet zo lang geleden meldde ik al dat je op de website van Jònsi kon luisteren naar 2 nummers uit de soundtrack die de IJslander maakte bij de film We bought a zoo, en nu is er bij Gatherings stories ook een prachtige videoclip...

Je kan de soundtrack hier kopen.

Lyrics :

And then I heard you
You made me long for
To be a part of
Something that I can’t see
Ah, let this be, oh
Something that I can’t fear
To be a part of
The story belongs to you

Something you said was
About a pen and a paper
It can’t always write in
It is something you have to do
Gathering stories
A story belongs to you
They say that it’s gone now
You know that I disagree

I barely hear you
Sitting in this corner
So take me in to
Turn the radio
To all our favorite songs

Something is growing
On little pieces
And watch in a moment
So care if we’re falling

Dead Skeletons

Cliché : alle IJslandse muziek wordt gekenmerkt door engelengezang, hemelse melodieën en wegdromende soundscapes, al dan niet met wat zachte knisperingen, ideaal voor zondagavonden, voor lange schemerige zomeravonden of lekker knussen hardvuurwinteravonden.

Dead Skeletons blazen dit torenhoog cliché op overtuigende wijze weg op Dead Magick, hun debuutalbum. Want drones en new wave zijn de eerste termen die ons komen toewaaien wanneer we dit schijfje in onze cd-speler schuiven.

Bijna negen minuten lang opent Dead op repetitieve, bezwerende wijze, en meteen weten we dat we een opmerkelijk debuut mogen verwelkomen. Het IJslandse drietal klinkt bij momenten als Sisters Of Mercy mét tonnen humor, als Joy Division gekruist met Front 242, en neemt daardoor een unieke plaats in binnen het hedendaagse muzikaal spectrum. Het klinkt vertrouwd, maar toch niet op één genre vast te pinnen. In Om Mani passeert een flard vroege Underworld, die helemaal opgaat in het repetitieve en erin oplost als een aspirine in een glas troebel water.

Bij vrijwel elk nummer merken we trouwens wel één of andere verwijzing naar telkens een andere groep, zoals The Cramps in Psychodead of de psychedelische Beatles van Tomorrow Never Knows in Ask Seek Knock.

Dead Magick I klinkt bijzonder speels, en het is net die combinatie van het donkere new wave geluid met telkens een lichtere toets die deze plaat erg verteerbaar maakt. Zelfs wanneer de industrial toer opgegaan wordt (zoals in Ljosberinn), klinkt dat minder dreigend dan we gewoon zijn binnen dat genre. Wellicht is het de vrouwenstem die doorheen de song gekronkeld komt, die dat effect teweegbrengt.

When The Sun Comes Up begint als een lange drone van Sunn O))), en mondt dan uit in Joy Division pur sang. Sunn O))) is trouwens opnieuw de referentie waar we onmiddellijk moeten aan denken bij Dead Magick II, dat in alles het tegenovergestelde lijkt van het lichtvoetige Dead Magick I. En zo eindigt dit album met het donkerste nummer, waarin voor het eerst geen enkel lichtpunt schijnt te komen, tot de laatste minuut overheerst worden door het geluid van vogeltjes in een lentebos.

Dead Skeletons lijkt ons vooral een groep waarvan we nu al uitkijken hoe ze dit alles live vertalen, en of dan de donkere new wave zal overheersen, dan wel de ironische toetsen.

Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.

Pickpockets bevinden zich mogelijks op onze trein

Gisteren op de trein gehoord : "Waarschuwing aan de passagiers. Gelieve op uw bezittingen (uitgesproken als "bezettingen") te letten. Pickpockets bevinden zich mogelijks op onze trein."
Wellicht komt het ook doordat ik aan het lezen was in Taal is zeg maar echt mijn ding, maar ik vond het een heel vreemde zin... In het Frans klonk hij overigens zo: "Pickpockets se trouvent possiblement dans notre train."
Nu is pickpockets al een vreemd en bij ons vrij ongebruikelijk woord. Gauwdieven en vooral zakkenrollers worden ze vaker genoemd. En blijkbaar bevinden ze zich (allemaal?) ergens, mogelijks zelfs op onze trein. Tja, verpleegsters bevinden zich eveneens mogelijks op de trein, want voor zover ik weet, vraagt de conducteur niet naar wat iedereen doet.
Ik vermoed natuurlijk dat een melding van een diefstal van een portefeuille of zo bij de conducteur de aanleiding vormde voor deze boodschap (trouwens gedaan net voor de deuren van de trein opengingen, als een waarschuwing voor hen om snel de trein te verlaten vooraleer ze betrapt kunnen worden?). Hoe men meteen ook tot de conclusie kwam dat het er méér dan één was, weet ik niet...
En tenslotte : ónze trein ? Sorry hoor, maar in deze dagen waarin bovenop de al gebruikelijke chaos van de spoorwegen de stakingen ook nog eens echt voor een tegenstelling tussen reizigers en spoorpersoneel zorgen, overbrugt deze conducteur meteen die tegenstellingen door ons deelgenoot te maken aan de trein : we zitten per slot van rekening allemaal in hetzelfde schuitje?

Gratis download : Blitzen Trapper

Blitzen Trapper biedt de nieuwe single, Might find it cheap, gratis aan op hun website. Het is het openingsnummer van het dit jaar verschenen album, American goldwing, en ze klinken heel erg retro, jaren '70.

Might find it cheap (mp3)

Hieronder een clipje van hun optreden bij David Letterman op 8 december :

Je kan het album hier kopen.

Gratis download : Jim White

In februari van 2012 brengt Jim White zijn nieuw album uit : Where it hits you. Jim White leerde ik kennen via zijn debuutalbum The mysterious tale of how I shouted "Wrong-eyed Jesus!" en ik houd ook enorm van dit prachtige nummer :

Handcuffed to a fence in Mississippi

Wie naar zijn Facebook-pagina gaat en die "leuk vindt", mag Infinite mind gratis downloaden.
Doen ! (ook al bied ik het nummer ook hier aan...)

Infinite mind (mp3)

Gelezen (43)

Een vreemdsoortig onheil - Ken Kalfus

Marshall Harriman komt net te laat op zijn werk, maar daardoor overleeft hij de aanslag op de Twin Towers op 11 september. Zijn vrouw Joyce annuleert op het laatste moment haar vlucht naar San Francisco omdat een zakendeal niet doorgaat, en zit daardoor niet aan boord van één van de vliegtuigen.
Tegen die achtergrond vecht het echtpaar een bittere scheiding uit, in een wereld die radicaal verandert, in New York maar ook in Afghanistan.
Voor mij blijft Extreem luid en ongelooflijk dichtbij van Jonathan Safran Foer nog steeds het allerbeste boek dat ik al ooit las over 9/11, maar dit boek van Ken Kalfus weet evenzeer die historische gebeurtenis te integreren in dagelijkse levensverhalen, waardoor het een écht gegeven wordt, en dat is een bijzondere verdienste.

Slaap - Haruki Murakami

Een jonge Japanse vrouw slaapt al zeventien dagen niet. Toch lijdt ze niet aan slapeloosheid. In tegenstelling tot die toestand, die ze al eerder meemaakte, ervaart ze vooral vermeerderde energie, verhoogde concentratie en het gevoel bewuster te leven (en te lezen : ze herleest vele malen Anna Karenina).
Dit korte verhaal van Japans meest beroemde schrijver, Haruki Murakami, ontrafelt enkele "geheimen" van het leven, de slaap, het bewustzijn,...

Lied van de week : week 50 - 2011

Video games - Lana Del Rey

Omdat het nummer maar steeds opnieuw tussen mijn gedachten verdwaalt en opduikt op onbewaakte momenten, kan ik het niet langer negeren en mag Lana Del Rey deze week in deze rubriek opdraven. Hoogst verslavend nummer... !

Je zal het nummer op haar eind januari te verschijnen debuutalbum Born to die kunnen vinden, dat je hier kan voorbestellen.

Lyrics :

Swinging in the backyard
Pull up in your fast car
Whistling my name

Open up a beer
And you say get over here
And play a video game

I'm in his favorite sun dress
Watching me get undressed
Take that body downtown

I say you the bestest
Lean in for a big kiss
Put his favorite perfume on

Go play a video game

It's you, it's you, it's all for you
Everything I do
I tell you all the time
Heaven is a place on earth with you
Tell me all the things you want to do
I heard that you like the bad girls
Honey, is that true?
It's better than I ever even knew
They say that the world was built for two
Only worth living if somebody is loving you
Baby now you do

Singing in the old bars
Swinging with the old stars
Living for the fame

Kissing in the blue dark
Playing pool and wild darts
Video games

He holds me in his big arms
Drunk and I am seeing stars
This is all I think of

Watching all our friends fall
In and out of Old Paul's
This is my idea of fun
Playing video games

It's you, it's you, it's all for you
Everything I do
I tell you all the time
Heaven is a place on earth with you
Tell me all the things you want to do
I heard that you like the bad girls
Honey, is that true?
It's better than I ever even knew
They say that the world was built for two
Only worth living if somebody is loving you
Baby now you do

(Now you do)

It's you, it's you, it's all for you
Everything I do
I tell you all the time
Heaven is a place on earth with you
Tell me all the things you want to do
I heard that you like the bad girls
Honey, is that true?
It's better than I ever even knew
They say that the world was built for two
Only worth living if somebody is loving you
Baby now you do

Het beste van Wichita (uit 2011) volgens henzelf

Wichita Recordings verzamelde hun best of van 2011 in onderstaande player met 10 mp3-tjes :


Wichita Best Of 2011 Compilation by Wichita Recordings

Gezien : The damned (La caduta degli dei - Götterdämmerung)

Honderdvijftig minuten lang schotelt Luchino Visconti ons (mijn kameraad en mij, in concreto) een epos voor over een staalmagnatengeslacht dat tegen de achtergrond van de opkomst van het nazisme in Duitsland verstrikt raakt in een Griekse tragedie. Schotelde, is een juister woord natuurlijk, want de film The damned (oftewel La caduta degli dei - Götterdämmerung) dateert al van 1969.
Visconti neemt zijn tijd, erg zijn tijd soms (de scènes in Bad Wiessee duren wel erg lang vooraleer het "onvermijdelijke" gebeurt, en ook de huwelijksceremonie beslaat naar hedendaagse maatstaven veel te veel tijd), en dat is tegelijk een sterkte én een zwakte. Het verhaal is ijzersterk, zit boordevol verwijzingen naar echt gebeurde, historische feiten en schetst perfect hoe relaties binnen een familie (en binnen het ruimer netwerk) met elkaar vervlochten raken en hoe eenieders lot met dat van de ander verbonden is.
En zo is het dus in de ware betekenis van het woord een Griekse tragedie van een Italiaanse regisseur...

Spinvis

In 2002 verraste Erik de Jong menigeen met een soort zelfgeknutseld muzikaal spectrum waarin hij in het Nederlands meteen ook een heel andere tekstuele wereld schiep dan deze die we gewoon waren. Spinvis, want zo heet zijn eenmansproject, werd zo bijzonder dat het wel moest opgemerkt worden, en dat inderdaad ook deed. De opvolger wist wat minder aandacht te krijgen, waardoor deze nieuwe plaat, Tot ziens, Justine Keller, al een beetje een comeback lijkt.

Het muzikale palet waarvan Spinvis zich bedient is rijker geworden en de teksten doen intussen wat minder bevreemdend aan, al kan dat ook met gewenning te maken hebben. Een buitenbeentje blijft hij natuurlijk wel.

Justine Keller maakt de cyclus rond, want ze duikt al op in opener ‘Oostende’ en natuurlijk ook in het afsluitende titelnummer.Tussendoor worden we getrakteerd op diverse muziekjes, die meestal erg speels aandoen, en een soort speelgoedversie lijken te vormen van het beste van The Nits. Bedrieglijk eenvoudig lijken ze, en misleidend simpel worden ze ingespeeld, maar de arrangementen zijn rijker dan je bij een eerste beluistering vermoedt. De details vallen pas na meerdere luisterbeurten op. Begin oktober bevat geluiden die je eerst niet hoort, maar opduiken als schimmen in de mist wanneer je je aandacht steeds meer gaat richten. We vieren het toch is ook al zo’n lichtvoetig en licht gekleed liedje, dat je al bijna op een kinderxylofoon naspeelt tot duidelijker wordt dat The Carpenters niet veraf zijn.

Eenzelfde gevoel van nostalgie dat niet noodzakelijk terugvoert tot een bepaald decennium, maar eerder tot kinderherinneringen (in welke era die ook mogen gesitueerd worden) van lange en zonnige zomernamiddagen, van openluchtzwembaden, vlinders en sproeiers op het gazon, overvalt ons ook bij Koning alcohol. En dan is er lichte melancholie en een opwellende traan in het linkeroog, bij Jij wint bijvoorbeeld, of Overvecht. Het is allemaal geen groot verdriet dat uitgedrukt wordt, maar eerder weemoed en een klein beetje fundamentele eenzaamheid, waar geen enkele mens vrij van is.

Het valt te hopen dat Spinvis met dit derde reguliere album niet opnieuw onopgemerkt blijft, want dit verdient een breed en groot luisterpubliek. En stilaan mogen we Spinvis een genre op zich noemen binnen het Nederlandstalige muziekaanbod.

Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.

Je kan het album, eventueel zelfs met het bijhorende boek, hier kopen. En je kan het album hier alvast voorbeluisteren :

A special Indiecater Christmas gift

Het leuke indie-label Indiecater biedt al voor het vierde jaar op rij een speciale kerstrelease. Deze vierde, een EP, bieden ze gratis aan op hun website voor al wie al ooit eens iets kocht bij hen, zich inschreef voor een nieuwsbrief of al eens mailde (want die beschouwen ze allemaal als hun vrienden).
Het EP-tje bevat deze 4 nummers :

1. Wombling merry Christmas (mp3) - The Very Most
2. Hey it's Christmas - J. Catala
3. Silver bells - Adam and Darcie
4. Don't beat me up it's Christmas - Fotoshop

Trouwens, hier mag je heel wat liedjes van het label als kennismaking gratis downloaden.

Lied van de week : week 49 - 2011

Oostende - Spinvis

Voor Indiestyle mag ik de nieuwe CD van Spinvis recenseren. Binnenkort leest u zowel daar als op deze blog wat ik ervan vind, maar vol ongeduld nestelde deze single zich alvast in mijn hoofd.

Je kan het album Tot ziens, Justine Keller hier kopen.

Lyrics :

Justine, ik zie
De jassen gaan aan
Ze betalen hun bier
De groeten zijn gedaan
De echo van je naam in de lach van de meeuwen
December in duizend kleuren grijs

Drinken aan zee
Denken aan jou
Wachten op sneeuw

Het gesprek gaat door
Al bij al was het toch geen slecht seizoen
Dat Emile daar altijd zat
Dat hij zo vrolijk was
En dat de hele stad is veranderd
De winkel is nu een reisbureau

Drinken aan zee
Denken aan jou
Wachten op sneeuw

't Is zo koud
En ik ben nog nooit zo moe geweest
Het licht is veel te fel
In de lift van het hotel
En in de eeuwige zomer
Op een foto van een jonge Marvin Gaye

Hé, hé, hé
Denken aan jou
Wachten op sneeuw

Ik zie ze staan
Op de boulevard
In de mist
Ze kunnen hier nooit vandaan
Verraden in de naam van koning en vaderland
Op het strand is een jeugdige, hun oorlog nooit voorbij

Drinken aan zee
Denken aan jou
Wachten op sneeuw

Tot ziens, tot ziens, Justine
Want welke weg ik kies
Hij leidt naar hier
Geschiedenis herhaalt zich nooit
Maar rijmt altijd een keer

Begin de dag met tequila (Na na na na)
Dan is het randje er een beetje af
En doet het niet meteen zo'n zeer

En de wind huilt laag
En de zuil draait rond
En de roulette spint
En je zit naast mij
En ik kan je zien
Weet wat je wil van mij
Justine, ik zet alles in
En ik win, ik win, ik win, ik win

En de band speelt door
Heel de nacht
Voor altijd
In het licht
Oh, Justine, je hebt gezegd
Alleen dit licht, dit licht is echt
(x4)

Jònsi

De zanger van Sigur Rós, Jònsi, heeft de soundtrack gemaakt bij de film We bought a zoo. Op zijn website kan je naar 2 songs luisteren, als je klikt op het blaadje met de titels (Ævin endar en Gathering stories).

Ping Pong Tactics

Het Meetjesland : als kind klonk het als een exotisch seniorenparadijs, maar als je opgroeit leer je dat die senioren massaal naar Benidorm trekken en dat het Meetjesland weinig exotisch of zelfs maar opwindend herbergt. Het lijkt een wat plompverloren landbouwgebied tussen Nederland en de as Gent-Brugge geprangd, tenminste voor stadsjongentjes.

Bij beluistering van het debuutalbum van Ping Pong Tactics horen wij de frustratie om verveling in een Meetjeslands boerengat, die de zanger ertoe aanzet drie nummers lang de ziel uit zijn lijf te schreeuwen/zingen. Gezond kan zoiets onmogelijk zijn, bedachten we, en ook wel dat het een beetje lang begon te duren dat hij binnen hetzelfde register blijft. We zitten immers al bijna halfweg het acht songs tellende LP als het drietal het even rustiger aan doet. Nu ja, rustiger is relatief in deze, want na het geweld à la No Use For A Name (of eender welk hardcore punkbandje) is France eerder als een stevig Buffalo Tom-nummer.

Die relatieve rust is trouwens maar van korte duur (4 minuten en 3 seconden om precies te zijn), of daar worden alweer stembanden gemarteld en gitaren gegeseld. Columbo bevat wel een riedeltje waar surfbands een surfplank voor veil zouden hebben, en is het voorlopige hoogtepunt. Pocahontas bevat ook meer dan genoeg variatie om te blijven boeien, en is een excellente singlekeuze wegens niet meteen iets om ouders en buren écht mee weg te jagen, maar anderzijds stevig genoeg om teenage angst een uitlaatklep te bezorgen.

Variatie, het is de sleutel tot succes, en als we heel eerlijk moeten zijn, mag het wat dat betreft -zoals de slager altijd placht te zeggen- ietske meer zijn. Aan de top van je bereik zingen is vast deugddoend als er verder weinig te beleven valt, maar de luisteraar die elke week kan kiezen uit pakweg een tiental goeie releases, kent dat probleem natuurlijk minder, en dan durft het al eens gaan tegenstaan, of zelfs irriteren. Al moeten we de band nageven dat ze hun debuutalbum niet langdradig hebben uitgesponnen (minder dan 30 minuten!), waardoor het potentieel dat we horen genoeg overeind blijft om onthouden te worden.

We zouden kunnen besluiten dat dit jonge drietal meer en beter in zich draagt, en dat dit korte debuut een mooie stap is op weg in hun groei. Als de zanger zijn stem af en toe eens spaart, kunnen ze misschien nog lang en gelukkig verder blijven spelen...

Je vindt deze recensie ook hier op Indiestyle.

Oproep voor een petitie

Omdat beginnende bands het circuit van jeugdhuizen en kleine muziekcafés (zoals de Video en de Kinky Star en nog vele anderen in Gent) nodig hebben :

teken a.u.b. mee deze petitie !

Bedankt!