Een licht haperende filmscore en een projectie die precies maar niet op gang wil komen, zo begint het optreden van Amatorski. Woensdagavond startten ze, onder de noemer Amatorski Film, hun nieuwe tournee in een volle Gentse Vooruit.
En dan: Soldier ! Een pracht van een nummer, en een opener om u tegen te zeggen: dat belooft! Na twee regulieren nummers wordt op een scherm voor de groep de stomme film Impatience van Charles Dekeukeleire uit 1928 geprojecteerd. Dat schijnt een parel der cinematografische geschiedenis te zijn, met slechts 4 personages : de berg, de moto, de vrouw en enkele abstracte blokken. De kortfilm wordt hier en daar al eens vergeleken met Un chien andalou van Buñuel, dus verwacht je niet aan een rechttoe-rechtaan verhaal. Hoe revolutionair de film ook moge geweest zijn, de projectie met op de achtergrond de band die er nieuwe muziek bij componeerde en speelt, doet hem geen eer aan. Het is erg moeilijk de film te volgen. De muziek is goed, zonder meer. Het is pure, uitgebeende Amatorski, soms knetterend en knisperend, soms post-rock voor softies.
Daarna wordt een meer gewone set ingeluid met Same stars we shared. Tijdens de rest van dit concert worden op twee schermen, één voor en één achter de groep, beelden geprojecteerd van de jonge filmmaker Stien De Vrieze. Die dubbele projectie verleent die films een ongewone diepte, maar de kijker soms ook het gevoel dat hij gedronken heeft en alles dubbel begint te zien.
Nummers als The king en Peaceful bewijzen de klasse van de band nog meer dan de andere songs uit debuut-EP en debuutalbum, en langzaamaan krijgt Amatorski het zittend publiek mee. Zangeres Inne heeft intussen geleerd iets meer zelfzeker het publiek toe te spreken, al doet ze dat erg weinig. Op het einde, voor slotnummer Come home, dankt ze uitgebreid de hele crew achter het project, en ze krijgt met haar aandoenlijke sociale onhandigheid de zaal op haar hand. En dan wordt hun bekendste nummer ingezet, en het krijgt een arrangement mee dat, ongelooflijk maar waar, schippert tussen pianobar jazz en alt.country. Het meest verrassende daaraan is wellicht dat het nog werkt ook: het bekende Come home krijgt toch nog een verse laklaag zo, en klinkt frisser dan je zou verwachten.
Gemengde gevoelens blijven achter wanneer de zaallichten het publiek naar de uitgang leiden. De muziek is schitterend, en ook de nieuw gecomponeerde soundtrack mag er zijn, maar ondanks alles valt de projectie van filmmateriaal (en al zeker van de bizarre kortfilm uit 1928) tegen. Een optreden met twee gezichten is achteraf gezien zelden memorabel, al kunnen we ons voorstellen dat de meningen over deze formule gemengd kunnen zijn, en dat sommigen zullen verkondigen dat dit een geniaal opzet is...
Je vindt deze review ook hier op Indiestyle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten